Κοντά σε ιστορική συμφωνία μεταξύ Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας για κοινό εορτασμό Πάσχα

Το Πάσχα φέτος πέφτει σε κοινή ημερομηνία για την Ορθόδοξη και την Καθολική Εκκλησία..

Ιστορικό άνοιγμα στο Βατικανό πραγματοποιεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο σε επίσημο ανακοινωθέν του, εκφράζει ομόφωνα την ευχή να καθιερωθεί κοινός εορτασμός του Πάσχα, με αφετηρία την άνοιξη του 2025.

Το φετινό Πάσχα, συμπίπτει ημερολογιακά για τις δύο Εκκλησίες και θα γιορταστεί στις 20 Απριλίου.

Στο ανακοινωθέν της, η Ιεραρχία του Πατριαρχείου, αναφέρει: «Ἐν τῷ πνεύµατι τούτῳ, ἐκφράζεται ὁµοθυµαδόν ἡ εὐχή ὁ κοινός ἑορτασµός τοῦ Πάσχα κατά τό ἑπόµενον ἔτος ὑπό τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νά µή ἀποτελέσῃ µίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύµπτωσιν, ἀλλά τήν ἀπαρχήν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡµεροµηνίας διά τόν ἑορτασµόν του κατ᾽ ἔτος, συµφώνως πρός τό Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡµᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», αναφέρει η ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη λήξη των εργασιών της Σύναξης της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Πηγή: newsbeast.gr

Δεκαπενταύγουστος: Γιατί λέγεται και «Πάσχα του καλοκαιριού»

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάζεται στην Ελλάδα, η Κοίμηση της Θεοτόκου, που ονομάζεται αλλιώς και «Πάσχα του Καλοκαιριού».

Η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός για το ελληνικό λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».

Συγκεκριμένα, στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ο εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου περιλαμβάνει κατά πρώτο λόγο το θάνατο και την ταφή της Παναγίας και κατά δεύτερο την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.

Πότε εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα η Κοίμηση της Θεοτόκου

Οι πρώτες μαρτυρίες για τον εορτασμό της Κοίμησης της Θεοτόκου εμφανίζονται τον πέμπτο αιώνα μΧ, γύρω στην εποχή που συγκλήθηκε η Γ’ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), η οποία καθόρισε και το θεομητορικό δόγμα, ενώ επιπλέον έγινε και η αιτία να αναπτυχθεί η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.

Για πρώτη φορά η Κοίμηση της Θεοτόκου πρέπει να εορτάστηκε στα Ιεροσόλυμα στις 13 Αυγούστου, ενώ απο το 460 και μετά αποφασίστηκε η μετάθεση της εορτής για τις 15 Αυγούστου.

Σε πολλά νησιά του Αιγαίου, όπως στην Τήνο, την Πάρο και την Πάτμο στολίζουν και περιφέρουν επιτάφιο προς τιμήν της Παναγίας.

Σε πόλεις και χωριά ανά την επικράτεια, σε εκκλησίες αφιερωμένες στην Κοίμηση της Θεοτόκου διοργανώνονταν παραδοσιακά πανηγύρια, που καταλήγουν σε γενικευμένο γλέντι.

Πηγή: in.gr

Ποιες Παναγίες γιορτάζουν τον Δεκαπενταύγουστο

Με ιδιαίτερη τιμή κι ευλάβεια εορτάζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό, σε χώρες με συμπαγή παρουσία Ελλήνων Ορθοδόξων. Πάσχα του καλοκαιριού ονομάζει ο λαός το Δεκαπενταύγουστο, καθώς η «Παρθένος Μαρία» θεωρείται το ιερότερο πρόσωπο της Ορθοδοξίας.

Στην Τήνο, την Παναγία Σουμελά, το Άγιον Όρος, στα νησιά μας και σε κάθε άλλη γωνιά της χώρας, πλήθος κόσμου προσέρχεται στις εκκλησίες για να ακολουθήσει τις περιφορές της εικόνας της Μεγαλόχαρης. Αυτή είναι και η πιο γνωστή ονομασία της Παναγιάς-προς τιμήν των θαυμάτων- αλλά και Φανερωμένη, χάρη στις εικόνες οι οποίες φανερώθηκαν στους πιστούς στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κυρίως σε βράχους ή σπήλαια.

Τόσο μεγάλη ήταν η χαρά όταν βρισκόταν μια εικόνα, ώστε χτιζόταν αμέσως ένα εξωκλήσι στο όνομα της Παναγίας και από τότε, κάθε χρόνο, τελούσαν σειρά εκδηλώσεων στη μνήμη της, την ίδια πάντα μέρα. Λόγω της τοποθεσίας που βρέθηκε η εικόνα της ή όπου υπάρχει ο ναός της, της δίδονται επίθετα όπως, Παναγία η Σουμελά (στο όρος Μελά), Παναγία η Μελικαρού (στη Σκύρο), Παναγία η Φοδελιώτισσα (στο Φόδελε Ηρακλείου), Παναγία η Θαλασσινή, (στην Άνδρο, σε βράχο μέσα στη θάλασσα), Παναγία η Ανέμη, (στη Σαμοθράκη, επειδή φυσά δυνατός άνεμος στο ξωκλήσι της) κ.ά.

Η Μεγαλόχαρη της Τήνου

Στην Τήνο η Μεγαλόχαρη αποτελεί κάθε χρόνο πανελλήνιο προσκύνημα, καθώς χιλιάδες προσκυνητές κατακλύζουν το νησί αυτή την περίοδο και ανηφορίζουν με κατάνυξη προς την εκκλησία της Θεοτόκου προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα τους. Δεν είναι λίγοι αυτοί που διανύουν ολόκληρη την απόσταση από το λιμάνι μέχρι την είσοδο της εκκλησίας γονατιστοί, περνώντας κάτω από τον επιτάφιο με την εικόνα της Μεγαλόχαρης. Το αποκορύφωμα της γιορτής είναι η λιτάνευση της εικόνας της Θεοτόκου σε όλη την πόλη αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Στην Τήνο το Δεκαπενταύγουστο τιμώνται και τα θύματα του υποβρύχιου Έλλη που τορπιλίστηκε από Ιταλικές δυνάμεις ανήμερα της εορτής, μέσα στο λιμάνι.

Το περιβόλι της Παναγίας

Οι καλόγεροι της μοναχικής πολιτείας του Άθω ονομάζουν το Άγιον Όρος «κλήρον ίδιον της Θεοτόκου» και «περιβόλι της Παναγίας». Σύμφωνα με τις μοναχικές παραδόσεις, η Θεοτόκος επισκέφθηκε το Όρος, όταν, πλέοντας για την Κύπρο μαζί με τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή για να επισκεφθούν τον Λάζαρο, αναγκάστηκαν εξαιτίας μιας μεγάλης τρικυμίας, από τις συνηθισμένες στη βορειοανατολική πλευρά του Άθω, να προσορμιστούν στη θέση όπου αργότερα ιδρύθηκε η Μονή των Ιβήρων. Στην περιοχή τότε δεν υπήρχαν άλλοι οικισμοί παρά τα ερείπια ενός ναού του Απόλλωνος. Η Παναγία, κατά την παράδοση, ενθουσιάστηκε με το μοναδικό τοπίο του Άθω και ζήτησε από τον Γιο της να της δωρίσει τη χερσόνησο. Τότε, σύμφωνα με την παράδοση, ακούστηκε η φωνή του Χριστού, που αφιέρωνε αιώνια τον Άθω στην Παναγία: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σος και περιβόλαιον σον και παράδεισος, έτι δε και λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι». Από τότε αφιερώθηκε το Όρος ως «κλήρος και περιβόλι της Παναγίας».

Παναγία Κοσμοσώτειρα

Στο νοτιοανατολικό άκρο του Νομού Έβρου, δίπλα στον ομώνυμο ποταμό και το Δέλτα του, δεσπόζει η σημερινή πόλη των Φερών με το ναό της Παναγίας Κοσμοσώτειρας, σύμβολο της τέχνης και του πολιτισμού της Βυζαντινής Θράκης. Ο ναός έχει ανακηρυχθεί προστάτιδα των απανταχού Θρακιωτών και προσκυνηματικό τους κέντρο. Το μοναστήρι της Παναγίας Κοσμοσώτειρας χτίστηκε το 1151-52 από τον Σεβαστοκράτορα Ισαάκιο Κομνηνό, γιο του αυτοκράτορα Αλέξιου Α΄ Κομνηνού. Ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του ναού είναι σταυροειδής με τρούλο, σε μια – σπανιότατη – παραλλαγή του δικιονίου. Κτισμένη στις βόρειες παρυφές του όρους Παγγαίου (Δράμας) σε υψόμετρο 753μ., η μονή ιδρύθηκε από τον Άγιο Γερμανό το 518 μ.Χ. σε απόσταση 50μ. από το μοναστικό οικισμό που είχε ιδρύσει στη θέση Βίγλα γύρω στο 451 μ.Χ. ο επίσκοπος Φιλίππων Σώζων. Το όνομά της εικάζεται ότι προήλθε από παραφθορά της έκφρασης «εικών φοινίσσουσα», διότι η αχειροποίητος εικόνα της Παναγίας λέγεται ότι εξέπεμπε ερυθρωπό φως (φοινικούν χρώμα). Η ιστορία της μονής παραμένει άγνωστη μέχρι τον 11ο αι., οπότε ανακηρύχθηκε σταυροπηγιακή και κτίστηκε νέος καθολικός ναός.

Από το 1472 η μονή γνώρισε περίοδο ακμής μέχρι το 1507. Η δράση των μοναχών στην ευρύτερη περιοχή προκάλεσε την οργή των Τούρκων, οι οποίοι τους θανάτωσαν, χωρίς όμως να καταστρέψουν το κτιριακό συγκρότημα της μονής. Έπειτα από παρέμβαση του Πατριαρχείου στη σουλτανική αυλή, η μονή επανακατοικήθηκε από μοναχούς του Αγίου Όρους γύρω στο 1510-1520 και με τα χρόνια μετατράπηκε σε σημαντικό πνευματικό κέντρο. Μετά την πυρκαγιά του 1854 που αποτέφρωσε τη δυτική πλευρά της, την επιδημία χολέρας το 1864 που αποδεκάτισε τους μοναχούς, τις λεηλασίες των Βουλγάρων το 1917 και το 1943, η Μονή Παναγίας Εικοσιφοίνισσας άρχισε να επαναλειτουργεί το 1965 με αδελφές-μοναχές. Σήμερα μέσα στον περίβολο της μονής βρίσκονται η επιβλητική εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα κελιά των μοναχών, το ηγουμενείο, το αρχονταρίκι, παρεκκλήσι αφιερωμένο στην αγία Παρασκευή, όπου αναβλύζει το αγίασμα, καθώς και μουσείο.

Ρόδος– Παναγία Κρεμαστή

Και στο νησί της Ρόδου η λατρεία, οι παραδόσεις και οι θρύλοι που συνοδεύουν την Παναγία προκαλούν το ενδιαφέρον και το θαυμασμό μας. Αναμφισβήτητα το πιο παραδοσιακό πανηγύρι της Παναγίας στο νησί της Ρόδου, είναι το πανηγύρι της Κρεμαστής.

Η Παναγία της Θάσου

΄Ενα πλούσιο γεύμα παρατίθεται στο μεγάλο τραπέζι του Ιερού Ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου, στην Παναγία της Θάσου, στο χωριό που πήρε το όνομά του από τη Θεοτόκο. Μετά τη λιτάνευση της εικόνας, που συνοδεύεται από πολυμελή μπάντα, όλοι μαζεύονται στο προαύλιο της εκκλησίας, και στήνουν ένα γλέντι, με χορούς από όλη την Ελλάδα, μεζέδες, κρασί.

Παναγία η Καβουριανή στη Λέρο

Στα Δωδεκάνησα πιο γνωστή είναι η Παναγία η Καβουριανή στη Λέρο. Βρίσκεται κοντά στον οικισμό Ξηρόκαμπος. Το γραφικό εκκλησάκι ονομάζεται και της Καβουράδαινας, διότι στη θέση που είναι, κατά την παράδοση, ένας ψαράς που έψαχνε για καβούρια βρήκε μέσα σε σχισμή την εικόνα της Παναγίας

Η Παναγία Φανερωμένη στην Σαλαμίνα

Η Ιερά Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας είναι ένα ιστορικό μοναστήρι που βρίσκεται στα βορειοδυτικά παράλια της νήσου Σαλαμίνας στην οποία υπήρχε ένας πολύ παλιός και ημιερειπωμένος χριστιανικός ναός,. Εκεί βρέθηκε η εικόνα της Θεοτόκου από τον Λάμπρο Καννέλο, που έκτισε και μόνασε στο μοναστήρι για να αγιοποιηθεί από την ορθόδοξη εκκλησία με το όνομα Όσιος Λαυρέντιος.

Σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ο Όσιος Λαυρέντιος είδε στον ύπνο του τρεις φορές την Παναγία που τον πρόσταξε να πάει στη Σαλαμίνα, στα ερείπια του ναού, ρίχνοντας το πανωφόρι του στη θάλασσα για να περάσει απέναντι. Εκείνος το έπραξε, Στις 17 Μαΐου του 1640 πήγε στο σημείο και με την βοήθεια των κατοίκων έσκαψε και βρήκε την εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης.

Δεκαπενταύγουστος στην Κάρπαθο

Διαφορετικός είναι ο εορτασμός στην Όλυμπο της Καρπάθου. Οι Λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος που χαρακτηρίζει τη μέρα του Δεκαπενταύγουστου και το αποκορύφωμα του παραδοσιακού εορτασμού είναι ο χορός που γίνεται στη μικρή πλατεία, μπρος στην εκκλησιά της Παναγίας, με τους οργανοπαίκτες να παίζουν τον Κάτω Χορό.

Πηγή: ekklisiaonline.gr

 

Παναγία Σουμελά: Οι τουρκικές αρχές δεν έδωσαν άδεια να γίνει η Λειτουργία τον Δεκαπενταύγουστο

Στις 23 Αυγούστου αντί τον Δεκαπενταύγουστο, θα γίνει η Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, αποφάσισαν οι τουρκικές αρχές.

Η Θεία Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά θα γίνει ανήμερα της γιορτής των Εννιαήμερων της Παναγίας, και όχι στην γιορτή της Κοιμήσεως, όπως γινόταν τα τελευταία χρόνια. 

Στη Θεία Λειτουργεία θα βρεθεί και ο Μητροπολίτης Καλλιουπόλεως και Μαδύτου κ. Στέφανος.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον Δεκαπενταύγουστο θα βρίσκεται στη γενέτειρά του Ίμβρο.

Πηγή: newsit.gr

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος: Η επιστολή παιδιού στο φάσμα του αυτισμού συγκίνησε τον ιεράρχη

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος στη μάχη για την αποδοχή της διαφορετικότητας στον αυτισμό. Η επιστολή που διάβασε από παιδί στο φάσμα του αυτισμού, τον συγκίνησε βαθιά.

Πριν από λίγο καιρό ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος δέχτηκε την επίσκεψη μιας κυρίας, μητέρας ενός παιδιού που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Στα χέρια της κρατούσε κάποιες επιστολές του ενήλικου πλέον παιδιού της. Σε αυτές, ο γιος της ανέφερε ότι στην ζωή του μέχρι τώρα αντιμετώπισε βία από τους συμμαθητές του και αντιδράσεις από τον κόσμο γύρω του όταν έκανε τις στερεοτυπίες του ή κάποιες κινήσεις με τα χέρια για να αποφορτιστεί επειδή ήταν κουρασμένος ή αναστατωμένος.

Ωστόσο τόνιζε πως το να είναι κανείς αυτιστικός δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι και επικίνδυνος για τον εαυτό του ή τους άλλους. Χαρακτήριζε πολύ σημαντικό το να μιλούν οι γονείς στα παιδιά τους για τη διαφορετικότητα και έλεγε πόσο θεραπευτικό μπορεί να είναι το να ζήσει σε μια κοινωνία που η ευγένεια και η απόρριψη δεν είναι καθημερινό φαινόμενο.

«Μέσα από τη συζήτηση που κάναμε και διαβάζοντας τις επιστολές είδα πόσο σημαντικό είναι να μπορέσουμε να προβάλουμε αυτούς τους ανθρώπους, ως ανθρώπους που μπορεί να έχουν μια διαφορετικότητα σε σχέση με εμάς, αλλά δεν υπολείπονται σε τίποτε από τους άλλους ανθρώπους που δεν βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Φιλόθεος.

«Συγκινήθηκα πολύ από αυτή την επιστολή του παιδιού την οποία χρησιμοποίησα και σε μια εγκύκλιό μου» προσθέτει και επισημαίνει ότι το επόμενο βήμα ήταν να ζητήσει τη βοήθεια της μητέρας του παιδιού ώστε να διοργανωθεί η δράση «Αυτισμός, νιώσε τη θέση μου» που πραγματοποιείται σήμερα στον αύλειο χώρο του ναού της Του Θεού Σοφίας, στη Θεσσαλονίκη.

Η δράση υλοποιείται σε συνεργασία με τους φορείς «Σειρά σου», «Θεία Σκέπη», «NeurodiversityGR» και με τον ραδιοφωνικό σταθμό «StarClassic» και περιλαμβάνει Θεία Λειτουργία στον ναό, δράσεις ενημέρωσης του κοινού και αποδοχής του αυτισμού, ανάγνωση παραμυθιού για τη νευροδιαφορετικότητα, θεατρική παράσταση και εκθέσεις βασισμένες στα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αυτιστικών ατόμων.

Ένας άλλωστε από τους φορείς-συνδιοργανωτές, η «Σειρά σου», προωθεί καμπάνια γονέων αυτιστικών και νοητικά ανάπηρων παιδιών, εφήβων και ενηλίκων, για την αναμονή σε ουρά, ώστε γονείς να φορούν διακριτικό σήμα και να τους παραχωρείται προτεραιότητα για τα παιδιά τους. Στο ερώτημα αν υπάρχει πρόθεση από την πλευρά της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, να εφαρμοστεί η πρωτοβουλία αυτή και στις εκκλησίες, ο μητροπολίτης απαντάει «ασφαλώς» και τονίζει: «Όλα αυτά θα τα οργανώνουμε και θα τα προγραμματίζουμε και θα τα πραγματοποιούμε σε συνεργασία και με τους άλλους ανθρώπους και εκείνους που κατ΄ εξοχήν βρίσκονται μέσα στη δυσκολία».

Η συνείδηση της κοινότητας

Όπως σχολιάζει, το θέμα δεν είναι «να κάνουμε κάτι απλά και μόνο για να φανεί πολύ η Εκκλησία ή κάποια επιμέρους πρόσωπα. Το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να γίνουμε όλοι μέτοχοι στη δυσκολία των άλλων και να προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε ενεργοποιώντας τη συνείδηση της κοινότητας», γιατί έτσι θα είναι ουσιαστικότερες και αυθεντικές οι όποιες παρεμβάσεις.

Η αποδοχή

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης υπογραμμίζει ότι «ως μέλη της εκκλησίας θα πρέπει να έχουμε μία ευαισθησία σε ζητήματα που αφορούν την αποδοχή των άλλων προσώπων, αυτών που ο ίδιος ο Χριστός ονομάζει ως ελαχίστους αδελφούς του, αυτούς που μπορεί να έχουν κάποια δυσκολία, κάποια αδυναμία».

Με αφορμή την επιστολή του νέου παιδιού και τις αναφορές στη μη αποδοχή της συμπεριφοράς του από κάποιους ανθρώπους, σχολιάζει πως του έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο σημείο και επισημαίνει: «Ακόμη και οι κανόνες της εκκλησίας ορίζουν ότι αν κάποιος βρίσκεται σε κάποια αδυναμία ή κάποιος έχει κάποια αναπηρία και βρεθεί στο στόχαστρο από ανθρώπους που τον κοροϊδεύουν ή δεν τον σέβονται, η συμπεριφορά τους δεν θεωρείται σωστή και σύμφωνη με το χριστιανικό πνεύμα και με τη χριστιανική ηθική». Δίνει έμφαση, άλλωστε, στο γεγονός ότι «μέσα από την αποδοχή της κοινότητας και μέσα από τη σχέση με την κοινότητα οι άνθρωποι που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και ο περίγυρός τους αισθάνονται μια τρόπον τινά αποκατάσταση».

«Το μήνυμα της εκδήλωσης είναι “νιώσε τη θέση μου”, ώστε να μπορέσουμε να μπούμε στη θέση των ανθρώπων που βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, σε αυτόν τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς» λέει ο μητροπολίτης Φιλόθεος και προσθέτει: Νομίζω ότι το πιο σημαντικό από όλα είναι να μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν και εμάς και να αποφεύγουμε τις όποιες διακρίσεις».

Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης: Στις 21 Μαΐου η μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας

Την προσεχή Τρίτη (21.05.24) η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης, οι οποίοι έχουν ανακηρυχθεί και Ισαπόστολοι.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος – Κωνσταντίνος Α’, γνωστός και ως Μέγας Κωνσταντίνος, ήταν Ρωμαίος Αυτοκράτορας που κυβέρνησε από το 306 έως το 337. Γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 272, στην περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Νις (στη Σερβία), ενώ ήταν γιος του Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου, αξιωματικού του ρωμαϊκού στρατού με καταγωγή από την περιοχή της Βαλκάνια.

Ο πατέρας του έγινε Καίσαρας και αναπληρωτής αυτοκράτορα στη Δύση το 293. Ο Κωνσταντίνος στάλθηκε ανατολικά, όπου ανήλθε στην ιεραρχία και διετέλεσε χιλίαρχος των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Γαλέριου.

Το 305 αναρριχήθηκε στο βαθμό του Αυγούστου και ανακλήθηκε δυτικά για να εκστρατεύσει υπό τον πατέρα του στη Βρετανία. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, το 306, αναγνωρίστηκε ως Αυτοκράτορας από τον στρατό στο Εβόρακο και αναδείχθηκε νικητής σε μία σειρά εμφυλίων πολέμων εναντίον των αυτοκρατόρων Μαξέντιου και Λικίνιου για να γίνει ο μοναδικός ηγέτης Δύσης και Ανατολής από το 324.

Ως Αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος θέσπισε πληθώρα διοικητικών, οικονομικών, κοινωνικών και στρατιωτικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της Αυτοκρατορίας. Αναδιάρθρωσε τις κυβερνητικές αρχές και για την καταπολέμηση του πληθωρισμού εισήγαγε τον σόλιδο, ένα νέο χρυσό νόμισμα που έγινε το πρότυπο για τα βυζαντινά και ευρωπαϊκά νομίσματα για περισσότερα από χίλια χρόνια.

Ο ρωμαϊκός στρατός αναδιοργανώθηκε, ώστε να αποτελείται από κινητές μονάδες πεζικού και μονάδες φρουρών ικανές να αντιμετωπίσουν εσωτερικές απειλές και εισβολές. Η θητεία του Κωνσταντίνου ως Καίσαρα συνοδεύτηκε από επιτυχείς εκστρατείες εναντίον των φυλών στα ρωμαϊκά σύνορα, τους Φράγκους, τους Αλαμάνιους, τους Γότθους και τους Σαρμάτες, ακόμη και από την επαναπροσάρτηση των εδαφών που έχασαν οι προκάτοχοί του κατά την Κρίση του Τρίτου Αιώνα.

Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που μεταστράφηκε στον Χριστιανισμό. Αν και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ως παγανιστής, κατά πολλές πηγές εγκολπώθηκε τη χριστιανική πίστη λίγο πριν τον θάνατό του, βαπτιζόμενος από τον Ευσέβιο της Καισαρείας. Ακόμη, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στο Διάταγμα των Μεδιολάνων στα 313, σύμφωνα με το οποίο κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία και η θρησκευτική ελευθερία, ενώ παύθηκαν οι διωγμοί κατά των Χριστιανών. Επίσης, συνεκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο κατά την οποία θεσπίστηκε το Σύμβολο της Πίστεως. Ο Ναός της Αναστάσεως χτίστηκε με τις εντολές αυτού και της μητέρας του, Αγίας Ελένης στην περιοχή του τάφου του Ιησού στα Ιεροσόλυμα το οποίο παραμένει το ιερότερο μέρος της Χριστιανοσύνης. Παράλληλα, η παπική αξίωση για τη διαχρονική εξουσία στον Μεσαίωνα βασιζόταν στην υποτιθέμενη Δωρεά του Κωνσταντίνου (που σήμερα θεωρείται πλαστογραφία)..

Έχει ιστορικά αναφερθεί ως ο «Πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορας», και προώθησε έντονα τη χριστιανική πίστη. Η εποχή του Κωνσταντίνου σημάδεψε μια ξεχωριστή εποχή στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Δημιούργησε μία νέα αυτοκρατορική κατοικία στο Βυζάντιο και μετονόμασε την αρχαία αποικία Βυζάντιο σε «Κωνσταντινούπολη» όπου και μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα. Η πιο άμεση πολιτική του καινοτομία ήταν ότι αντικατέστησε την Τετραρχία του Διοκλητιανού με την αρχή της αυτοκρατορικής διαδοχής, δίνοντας ως εκ τούτου το δικαίωμα της κληρονομιάς στα τέκνα του.

Όταν ο Κωνσταντίνος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Αυτοκρατορίας, ο χριστιανισμός ήταν μια μικρή θρησκεία, χωρισμένη σε πολλές ομάδες και αιρέσεις. Ο Κωνσταντίνος έδωσε αρκετά προνόμια στους χριστιανούς ενώ έδρασε κατασταλτικά εναντίον άλλων θρησκειών όπως τον παγανισμό ή άλλων χριστιανικών αιρέσεων. Έθεσε τις βάσεις για να γίνει η Χριστιανική Εκκλησία κυρίαρχη στη θρησκευτική ζωή της Αυτοκρατορίας. Το αν ο Κωνσταντίνος ήταν πράγματι χριστιανός ή απλά χρησιμοποίησε τον χριστιανισμό για την πολιτική του ανέλιξη, είναι αντικείμενο συζήτησης. Λίγο μετά την εορτή του Πάσχα του 337, ο Κωνσταντίνος αρρώστησε βαριά. Έφυγε από την Κωνσταντινούπολη για τα ζεστά λουτρά κοντά στη γενέτειρα πόλη της μητέρας του. Εκεί, στον ναό του Αποστόλου Λουκιανού, που έχτισε η μητέρα του, προσευχήθηκε τελευταία φορά. Ο Κωνσταντίνος απεβίωσε το 337 μ.Χ.

Η Αγία Ελένη και η εύρεση του Τιμίου Σταυρού

Η Ελένη γεννήθηκε το 248 ή το 249 στο Δρέπανο (σημερινή Γιάλοβα) της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας. Αργότερα, ο Μέγας Κωνσταντίνος μετονόμασε το Δρέπανο σε Ελενόπολις (ή Ελενούπολις), για να τιμήσει τη μητέρα του.

Έζησε από κοντά όλη την πορεία του Κωνσταντίνου (Καίσαρας, Αύγουστος, Αυτοκράτορας) και κάτι ακόμη πιο σημαντικό, το περίφημο όραμα του μεγάλου Κωνσταντίνου το 312, πριν τη μάχη της Μιλβίας Γέφυρας: το φωτεινό σταυρό με την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ». Τότε, η Ελένη πρέπει να έλαβε το χριστιανικό βάπτισμα, σε ηλικία 60 περίπου ετών, έπειτα από πολυετή κατήχηση, προετοιμασία και αφοσίωση στα διδάγματα του χριστιανισμού.

Στην αυτοκρατορική Αυλή, η Ελένη πρέπει να κατείχε εξέχουσα θέση. Ήδη πριν το 324, ο Μέγας Κωνσταντίνος της είχε απονείμει τον τίτλο της Nobilissma Femina και έκοψε νομίσματα με τη μορφή της. Μετά το 324, και αφού νίκησε τον αντίπαλό του Λικίνιο, την ονόμασε Αυγούστα. Της παραχώρησε το ανάκτορο στο Σεσσόριο του Λατερανού, όπου της έκτισε και έναν ωραίο ναό. Εκεί η Ελένη ζούσε μια διακριτική ζωή, αφιερωμένη σε φιλανθρωπικά έργα και στη διάδοση της χριστιανικής διδασκαλίας. Υπέδειξε μάλιστα στον γιο της να ιδρύσει δημόσια πτωχοκομεία, νοσοκομεία και ορφανοτροφεία.

Τη θέση της όμως στην Ιστορία, η Ελένη την οφείλει στο ταξίδι της στην Παλαιστίνη και τις υπόλοιπες ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Κατά τη διάρκεια της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (325) πληροφορήθηκε για την κατάσταση που επικρατούσε στους Αγίους Τόπους και προς το τέλος του 326 αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ, με σκοπό να φέρει στο φως τα διάφορα μέρη, στα οποία έζησε και δίδαξε ο Χριστός. To 327 μ.Χ. η Ελένη καθ’ οδόν προς την Ιερουσαλήμ σταμάτησε στη Σύλλη Ικονίου της Μικράς Ασίας. Εκεί υπήρχαν λαξευμένοι ναοί των πρώτων χριστιανικών εποχών και αποφάσισε να χτίσει έναν ναό στη Σύλλη για τους χριστιανούς αφιερωμένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ο Ναός σώζεται μέχρι σήμερα.

Η μεγάλη δόξα της Αγίας Ελένης οφείλεται στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού. Οι ιστορικοί διατηρούν κάποιες επιφυλάξεις για το κατά πόσο η παράδοση αυτή αποτελεί ιστορικό γεγονός. Ο Ευσέβιος, παρόλο που δίνει λεπτομερείς πληροφορίες για τα έργα της Ελένης στα Ιεροσόλυμα, δεν αναφέρει την ανακάλυψη του Τιμίου Σταυρού. Από τα γραπτά του αγίου Κυρίλλου, Πατριάρχη Ιεροσολύμων, φαίνεται ξεκάθαρα ότι τεμάχιο του ιερού κειμηλίου βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα στα τέλη του 340. Ο ίδιος Πατριάρχης, μετά το 351, γράφει στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο Β΄, γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ότι ο Σταυρός ανακαλύφθηκε στα χρόνια του Κωνσταντίνου, δεν αναφέρει όμως ποιος τον βρήκε. Ο Ρουφίνος είναι εκείνος, που στη δική του «Εκκλησιαστική Ιστορία», συνδέει την Ελένη με την εύρεση του Τιμίου Σταυρού (Hist. Eccl 10, 7-8). Όμως, τόσο η Ορθόδοξη Εκκλησία όσο και η Καθολική έχουν εγκολπωθεί τη σχετική παράδοση, η οποία ήδη από το δεύτερο μισό του 4ου αιώνα είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Αφού ολοκλήρωσε το ταξίδι της στην Ανατολή, η Ελένη εγκαταστάθηκε στη Νικομήδεια. Εκεί απεβίωσε σε ηλικία 80 ετών έχοντας στο πλευρό της το γιο της Κωνσταντίνο.  Το γεγονός ότι από τις αρχές του 329 σταματάει απότομα η κοπή νομισμάτων με τη μορφή της, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο θάνατός της επήλθε στα τέλη του 328 ή στις αρχές του 329. Ενταφιάστηκε με βασιλικές τιμές στη Ρώμη, στο μαυσωλείο της οδού Λαβικάνας. Αργότερα, το σώμα της μεταφέρθηκε στις κατακόμβες Πέτρου και Μαρκελλίνου. Η πορφυρή σαρκοφάγος που περιείχε το σκήνωμά της, σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Βατικανού. Απότμημα του ιερού λειψάνου της Αγίας Ελένης βρίσκεται στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ιπποδρομίου Θεσσαλονίκης και στον ναό Saint-Leu-Saint-Gilles στο Παρίσι.

Πηγή: newsit.gr

Χειροτονήθηκε η πρώτη γυναίκα διακόνισσα της ορθόδοξης εκκλησίας

Η ορθόδοξη εκκλησία αλλάζει σελίδα – Η διακόνισσα Αγγελική, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στο ιερό, σπουδάζει Γεωγραφία και Περιβαλλοντικές Σπουδές και έχει στόχο μέσα από το έργο της να προστατεύσει τον πλανήτη..

Η πρώτη γυναίκα διακόνισσα στην ορθόδοξη εκκλησία χειροτονήθηκε τη Μεγάλη Πέμπτη, στη Ζιμπάμπουε.

Η Angelic Molen από το Χαράρε της Ζιμπάμπουε χειροτονήθηκε διακόνισσα στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής από τον μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στην Ενορία Ιεραποστολής Αγίου Νεκταρίου στο Γουότερ Φολ. Πρόκειται για ιστορικό γεγονός, καθώς πρόκειται για την πρώτη γυναίκα διακόνισσα στην ορθόδοξη εκκλησία τη σύγχρονη εποχή, γεγονός που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της Αλεξανδρινής Συνόδου και του Πατριάρχη Αφρικής Θεοδώρου. Η χειροτονία της διακόνισσας Αγγελικής, όπως είναι το ορθόδοξο όνομα της γυναίκας, ολοκληρώθηκε με τη βυζαντινή ιεροτελεστία και ήταν το επιστέγασμα των προσπαθειών σε όλο τον κόσμο για την ανανέωση του αρχαίου τάγματος των διακονισσών στην ορθόδοξη εκκλησία και συγκεκριμένα για τις τοπικές ανάγκες των ενοριών της Αφρικής.

Η διακόνισσα Αγγελική είναι μέλος της ορθόδοξης κοινότητας της Ενορίας Ιεραποστολής Αγίου Νεκταρίου. Επί χρόνια, έχει εργαστεί για την ορθόδοξη νεολαία της Ζιμπάμπουε, οικοδομώντας ένα θεμέλιο ποιμαντικής φροντίδας στην κοινότητά της, όπως αναφέρει η τοπική εκκλησία. Η ίδια έχει οργανώσει εκκλησιαστικό σχολείο, ομάδες για μητέρες και συναντήσεις νέων. Αυτή την περίοδο σπουδάζει στο πανεπιστήμιο Γεωγραφία και Περιβαλλοντικές Σπουδές. Η ίδια δήλωσε σχετικά: «Η Γη είναι ένα ιερό δώρο από τον Θεό. Πρέπει να το προστατεύσουμε και να ζούμε σε αρμονία με τα φυτά, τα ζώα και κάθε ζωντανό ον». Η διακόνισσα Αγγελική έχει λάβει ειδική εκπαίδευση στην οικολογία και στο μέλλον θα επιβλέπει οικολογικές πρωτοβουλίες για το δίκτυο των ενοριών στη Ζιμπάμπουε.

Όταν ρωτήθηκε πώς ένιωθε για τη χειροτονία της, η διακόνισσα Αγγελική είπε: «Στην αρχή ήμουν νευρική που πήγαινα στο ιερό, αλλά όταν ο μητροπολίτης Σεραφείμ με ευλόγησε να μπω στο ιερό ως μέρος της προετοιμασίας μου, αυτά τα συναισθήματα εξαφανίστηκαν και ένιωσα άνετα. Είμαι έτοιμη». Θετική ήταν η αντίδραση και από την κοινότητά της, καθώς, όπως υποστηρίζει η ίδια, η ενορία της, ο Άγιος Νεκτάριος, την στηρίζει πραγματικά.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων χιλίων ετών Χριστιανισμού, οι γυναίκες διακόνισσες ήταν σύνηθες φαινόμενο, με τα καθήκοντά τους να βασίζονται στις ιδιαίτερες ανάγκες των κοινοτήτων, συμπεριλαμβανομένης της βοήθειας στις γυναικείες βαφτίσεις, της μεταφοράς της Θείας Ευχαριστίας στους κατοίκους και στη φροντίδα των ασθενών, στην εκπαίδευση, στη διοικητική εργασία και σε άλλες διακονίες κυρίως επικεντρωμένες στις γυναίκες. Από το 1855 έχουν γίνει πολυάριθμες εκκλήσεις για αναβίωση του θεσμού, με στόχο την ανοικοδόμηση της Εκκλησίας.

Η χειροτονία της διακόνισσας Αγγελικής στη Ζιμπάμπουε ήταν η εκπλήρωση της ομόφωνης απόφασης της Ιεράς Πατριαρχικής Συνόδου του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας το 2016 να ακολουθήσει την Αποστολική Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για ανανέωση του αρχαίου θεσμού της διακονίας των γυναικών για ποιμαντικούς λόγους. Η απόφαση της Συνόδου βασίστηκε εν μέρει στη Διαβούλευση της Ρόδου καθώς και στη διαβεβαίωση της Συνόδου του 2016 για την ικανότητα της τοπικής Εκκλησίας να διακονεί τις τοπικές ποιμαντικές ανάγκες. Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην Αφρική ένιωσε την ανάγκη να αναβιώσει αυτό τη γυναικεία διακονία για να εξυπηρετήσει τις καθημερινές ποιμαντικές ανάγκες των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Αφρική. Έτσι, η χειροτονία της διακόνισσας Αγγελικής σηματοδοτεί ένα σημαντικό γεγονός στον σύγχρονο κόσμο.

Όταν ρωτήθηκε για τον ρόλο της διακόνισσας Αγγελικής και των μελλοντικών διακόνων στην Αφρική, ο μητροπολίτης Σεραφείμ είπε ότι θα έχει λειτουργικές και ποιμαντικές αρμοδιότητες. Είπε: «Θα κάνει αυτό που κάνει ο διάκονος στη Λειτουργία και σε όλα τα μυστήρια στις Ορθόδοξες ακολουθίες μας». Τα συγκεκριμένα καθήκοντά της θα αντιμετωπίσουν τις ιδιαίτερες ανάγκες των ενοριών στη Ζιμπάμπουε.

Ο μητροπολίτης Σεραφείμ έγραψε: «Ένα από τα σημαντικότερα πεδία εργασίας της διακόνου ήταν η άσκηση των έργων αγάπης. Ήταν οι άγγελοι του ελέους και οι επισκέπτριες αδερφές των ασθενών, των πενθούντων και των φτωχών γυναικών, που τους μετέδιδαν τα δώρα της χριστιανικής αγάπης. Οι διακόνισσες επισκέφθηκαν τους φυλακισμένους χριστιανούς, προσφέροντάς τους ό,τι μπορούσαν». Σημείωσε επίσης, ότι το έργο των διακονισσών σήμερα δεν θα ήταν πανομοιότυπο με αυτό που ασκούνταν στους βυζαντινούς χρόνους. Λέει ωστόσο, ότι «πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι γυναίκες μπορούν να προσφέρουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία ένα σπουδαίο ιεραποστολικό έργο» και ανέδειξε το ιεραποστολικό, κατηχητικό και διδακτικό τους έργο.

Το 2017, έγιναν τα πρώτα βήματα για την ανανέωση του τάγματος των διακονισσών στην Αφρική, όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’, χειροτόνησε μοναχές πέντε γυναίκες στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Υπάρχει διάκριση στις τάξεις των κληρικών στην ορθόδοξη εκκλησία μεταξύ «μικρών τάξεων» που είναι καθαγιασμένες θέσεις και «μεγάλων τάξεων» που είναι χειροτονημένες θέσεις, άμεσα συνδεδεμένες με τη μυστηριακή ζωή της εκκλησίας.

Η Μεγάλη Πέμπτη, η ημέρα που επέλεξε ο μητροπολίτης Σεραφείμ για το ιστορικό αυτό γεγονός, είναι διότι η Θεία Λειτουργία που τελέστηκε την ημέρα αυτή εορτάζει τον θεσμό της Θείας Ευχαριστίας.

Με πληροφορίες από orthodoxdeaconess.org

Πηγή: npress.gr

Διακαινήσιμος εβδομάδα, η εβδομάδα έως την Κυριακή του Θωμά – Τα έθιμα ανά την Ελλάδα

Πώς προέκυψε η ονομασία της πιο λαμπρής εβδομάδας του χρόνου;

Εβδομάδα της Διακαινησίμου ή «διακαινήσιμος» λέγεται η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την Κυριακή του Θωμά.

Πρόκειται για την πιο λαμπρή εβδομάδα του χρόνου και η ονομασία της οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτιζόταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους.

Μέχρι την Κυριακή του Θωμά, οι νεοβαπτισθέντες φορούσαν λευκά ενδύματα, εξ ου και «Λευκή Εβδομάς». Ο Αυγουστίνος χαρακτηρίζει επίσης την ίδια εβδομάδα ως «οκτώ ημέρες των νεοφύτων» (ή νεοβαπτισθέντων ή και νεοφωτίστων).

Την Εβδομάδα της Διακαινησίμου επιτρέπεται η «κατάλυσις εις πάντα», δηλαδή κάθε είδους τροφή, ενώ κατά τους παλαιότερους χρόνους ολόκληρη η εβδομάδα αυτή χαρακτηριζόταν αργία από κάθε εργασία.

Έθιμα της Εβδομάδας της Διακαινησίμου

Τη Δευτέρα στα Γιαννιτσά Πέλλας αναβιώνουν οι «Κουνιές». Σε επίκαιρα σημεία της πόλης στήνονται κούνιες, στις οποίες αιωρείται όποιος το επιθυμεί για το «καλό», υπέρ υγείας και πλούσιας σοδειάς.

Την ίδια ημέρα, στην Αρναία της Χαλκιδικής αναβιώνει το έθιμο «Κούτσμανος». Άνδρες με παραδοσιακές στολές και οπλισμένοι συγκεντρώνονται έφιπποι στην πλατεία του χωριού και τραγουδώντας φτάνουν μέχρι τον προφήτη Ηλία, έξω από το χωριό. Στη συνέχεια, οι έφιπποι μαζί με τον κόσμο κατευθύνονται στο εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής όπου στήνεται ο χορός «Κούτσμανος» προς τιμή του οπλαρχηγού Κούτσμανου. Κατόπιν όλοι μαζί πηγαίνουν σε ένα πεδίο βολής, όπου γίνεται διαγωνισμός σκοποβολής.

Στα Μέγαρα αναβιώνουν «Τα Ρουσάλια». Ομάδες νέων ανδρών, από νωρίς το πρωί της Δευτέρας, γυρίζουν στις γειτονιές της πόλης τραγουδώντας και χορεύοντας κυκλικά. Το έθιμο ξεκινά από τα προεπαναστατικά χρόνια, όπου οι Μεγαρείς αφιέρωναν τα κέρδη από «Τα Ρουσάλια» στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Τούρκους.

Ο πρώτος του χορού (ο φλαμπουράρης) κρατάει ένα κοντάρι με λουλουδένιο σταυρό στην κορυφή. Εκεί δένεται σαν σημαία μια λευκή ή πολύχρωμη «καλαμάτα» (μεταξωτό μαντήλι). Ο τελευταίος του χορού λέγεται σαχανατάρης (ταμίας) και κρατάει ένα καλάθι στολισμένο γύρω γύρω με λουλούδια, όπου βάζουν τα φιλοδωρήματα (κόκκινα αυγά, μαγιάτικα κουλούρια και χρήματα).

Την επόμενη ημέρα, την Τρίτη του Πάσχα, στην πλατεία της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Γαλιλαίου (ή Χορευταρά), τα μέλη των λαογραφικών συλλόγων -ντυμένες με τα κατηφένια οι κοπέλες και με την μεγαρίτικη φουστανέλα οι άνδρες- χορεύουν τον «Χορό της Τράτας». Κατά την τουρκοκρατία η παράδοση συνδέει αυτό το έθιμο με το κτίσιμο της μικρής εκκλησίας, δίπλα στην οποία υπήρχε αρχαία κρήνη.

Τη Δευτέρα και την Τρίτη, στο Πρωτοχώρι Κοζάνης, οι κάτοικοι μαζεύονται από νωρίς στα μνήματα και ετοιμάζουν το εορταστικό τραπέζι της οικογένειας με σπιτικά εδέσματα, γλυκά, κόκκινο κρασί και ό,τι άλλο αγαπούσαν οι νεκροί. Το γεύμα διαρκεί μέχρι αργά το απόγευμα και συνήθως σφραγίζεται μ’ ένα μεθυστικό γλέντι, συνοδεία ποντιακής λύρας, με χορούς και τραγούδια που θυμίζουν στα ζώντα μέλη της οικογένειας στιγμιότυπα από την ζωή των συγγενών τους που έχουν πεθάνει.

Την Τρίτη στην Ιερισσό της Χαλκιδικής αναβιώνει το έθιμο «Του μαύρου νιου τ’ αλώνι». Μετά την επιμνημόσυνη δέηση, οι πρεσβύτεροι αρχίζουν τον χορό. Σιγά – σιγά πιάνονται όλοι οι κάτοικοι και συχνά ο χορός έχει μήκος τετρακόσια μέτρα. Τραγουδούν και χορεύουν όλα τα πασχαλινά τραγούδια και τελειώνουν με τον Καγκελευτό χορό, που είναι η αναπαράσταση της σφαγής 400 Ιερισσιωτών από τους Τούρκους, κατά την Επανάσταση του 1821.

Την Τετάρτη του Πάσχα πραγματοποιείται η μεγάλη πορεία των ανδρών της Υπάτης μέχρι την Παναγία Αρσαλή. Το απόγευμα, μόνο οι άνδρες, ανεβαίνουν στην Παναγία Αρσαλή, διανύοντας με τα πόδια μια απόσταση περίπου δύο ωρών, για να φτάσουν στην σπηλαιοεκκλησιά. Εκεί ψάλλουν τον εσπερινό και διανυκτερεύουν, ενώ στην Υπάτη το ίδιο βράδυ οι γυναίκες και τα παιδιά ανάβουν φωτιές στο κεντρικό σταυροδρόμι, για να κάψουν τα παλιά μαγιάτικα στεφάνια.

Την Πέμπτη στη Καλή Βρύση Δράμας περιφέρεται η εικόνα της Αναστάσεως για την προστασία του χωριού από κάθε κακό. Η λιτανεία εκτείνεται σε μια διαδρομή 18 χιλιομέτρων προκειμένου οι συμμετέχοντες να επισκεφθούν όλα τα εξωκλήσια της περιοχής.

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, η εκκλησία εορτάζει τη Ζωοδόχο Πηγή σε ανάμνηση των εγκαινίων από τον αυτοκράτορα Λέοντα Α’ (5ος αιώνας) του ομωνύμου θαυματουργού Ναού που βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη.

Με πληροφορίες από το SanSimera.gr

Πηγή: sinidisi.gr

Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Ξεκίνησε η «βουβή» εβδομάδα – Γιατί ονομάστηκε έτσι

«Βουβή» ή «κουφή» έχει μείνει στην συνείδηση των πιστών η έκτη και η τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής, η οποία ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων», δεδομένου ότι στις 28 Απριλίου, εορτάζουμε την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού, καθισμένου πάνω σε γαϊδουράκι στα Ιεροσόλυμα όπου, κατά τους συγγραφείς των Ιερών Ευαγγελίων, οι Ιουδαίοι Τον υποδέχθηκαν ως βασιλιά, κρατώντας βάγια και απλώνοντας στο έδαφος τα ρούχα τους, ζητωκραυγάζοντας «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Ποιος είναι ο λόγος που ονομάστηκε έτσι;

Το ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο την εβδομάδα αυτή, ίσως και να οδήγησε σ’ αυτή την παρεξήγηση.

Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι, μόνο «βουβή» και «κουφή» δεν είναι η Εβδομάδα πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν’ ακολουθήσουμε το Χριστό, καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.

Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος – η αρρώστια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ’ όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο – πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού.

Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.

Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν». Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας… ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν… και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35).

Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαϊων είναι η «έναρξη του Σταυρού». (Ι.Μ.Π). Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή «κουφή» η «βουβή» με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου ούτε η καμπάνα σημαίνει.

Παλαιότερα, αυτό καλλιεργούνταν και από τους ίδιους τους ιερείς ως μια δικαιολογημένη ίσως προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πριν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλαδή Μεσονυκτικό Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί,το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα.

Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας, η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε.

Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας!

Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή.

Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος του μακαριστού γέροντα Μωυσέως του Αγιορείτου για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες. «Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας».

Πηγή: newsit.gr

Οριστικό τέλος για την αργία των Τριών Ιεραρχών στην εκπαίδευση

Κανονικά τα μαθήματα στα φροντιστήρια και στα κέντρα ξένων γλωσσών την Τρίτη..

Κανονικά θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη, ανήμερα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών, τα μαθήματα στα φροντιστήρια και κέντρα ξένων γλωσσών, διότι η εν λόγω αργία καταργείται με υπουργική απόφαση.

Πιο αναλυτικά, με υπουργική απόφαση που υπεγράφη από την υφυπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Ζέττα Μακρή, καταργήθηκε επίσημα η ως ημέρα αργίας η θρησκευτική γιορτή των Τριών Ιεραρχών και για τα φροντιστήρια και τα κέντρα ξένων γλωσσών.

Θυμίζεται ότι για τα σχολεία είχε πάψει να θεωρείται αργία από το 2020 και τα μαθήματα πραγματοποιούνται κανονικά την 30η Ιανουαρίου. Ουσιαστικά η υπογραφή της απόφασης, καταργεί την αργία από την εκπαίδευση.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας:

Υπεγράφη από την Υφυπουργό Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Ζέττα Μ. Μακρή, η με αριθμ. 8778/Ν1/26-01-2024 απόφαση με την οποία τροποποιείται η με αριθμ. 219434/Α5/21.12.2016 (Β΄ 4212) απόφαση με θέμα: «Ημέρες διακοπών και αργιών φροντιστηρίων και κέντρων ξένων γλωσσών».

Με την συγκεκριμένη υπουργική απόφαση καταργείται από το σημείο II του στοιχείου Β. ΑΡΓΙΩΝ μόνο η θρησκευτική γιορτή των Τριών Ιεραρχών για τα φροντιστήρια και τα κέντρα ξένων γλωσσών.

Κατά τα λοιπά ισχύει η ανωτέρω Υπουργική Απόφαση. Η παρούσα απόφαση ισχύει από τη δημοσίευσή της. Η εν λόγω απόφαση έχει σταλεί στο Εθνικό Τυπογραφείο προς δημοσίευση.

Πηγή: in.gr

Πώς «λιώνει τα παπούτσια του» ο Άγιος Σπυρίδωνας

«Απ’ τ’ άγιου Σπυρίδωνα σπυρί-σπυρί μεγαλώνει η μέρα», έλεγαν οι παλιοί…

«Έπειτα απ’ τη γιορτή του Αϊ-Νικόλα, στις 12 Δεκεμβρίου έρχεται ο Αϊ-Σπυρίδωνας, για τον οποίο ο λαός μας πιστεύει πως θεραπεύει τα σπυριά και διώχνει την πανούκλα.

Κι ακόμα, πιστεύουν ότι είναι ο βοηθός του Αϊ-Νικόλα σε στεριές και θάλασσες και χαλάει τα παπούτσια του τρέχοντας εδώ κι εκεί να βοηθήσει αυτούς που κινδυνεύουν. Δεν σταματάνε κι οι δυο τούτοι Άγιοι, λέει ο λαός μας.

Πάντοτε βρίσκονται κάπου και βοηθούν, βοηθούν αυτούς που κινδυνεύουν στα ανοιχτά πέλαγα και δέρνονται στα αρμυρονέρια της θάλασσας». (Βασίλης Λαμνάτος, «Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας»).

«Ο άγιος Σπυρίδωνας πολλές φορές βγαίνει από την εκκλησιά του στην Κέρκυρα, που είναι το λείψανό του, και γυρίζει τη θάλασσα και τη στεριά, για να κάμει καλά και να βοηθήσει εκείνους που τον επικαλούνται. Γι’ αυτό χαλάει τα υποδήματά του, και είναι αναγκασμένοι να του τ’ αλλάζουν κάθε τόσο». (Νικόλαος Πολίτης, «Παραδόσεις»)

Όταν η πανούκλα «χτύπησε» την Κέρκυρα, το 1825 και ’16, φάνηκε μια φορά στον αέρα ένας καλογεράκος με τη σκούφια του να κυνηγά ένα θηρίο και να το χτυπά μ’ ένα μεγάλο σταυρό. Ο καλογεράκος ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας και το θηρίο η πανούκλα. Ήταν σα λιοντάρι και μαϊμού μαζί, κι είχε φτερά σαν της νυχτερίδας. Στο κάπο-Σίδερο την ανάγκασε ο Άγιος, χτυπώντας την με το σταυρό, να κάμει σταυρό στο βράχο και να ορκιστεί να μην ξαναπατήσει στην Κέρκυρα. (Νικόλαος Πολίτης, «Παραδόσεις»)

«[…] Σε μια κερκυραϊκή παράδοση ο άγιος παριστάνεται να καταδιώκει την πανώλη. Από παρετυμολογία του ονόματός του πιστεύεται ότι θεραπεύει τα σπυριά και την ευλογιά. Γι’ αυτό και στη γιορτή του φέρνουν κόλλυβα στην εκκλησία. Ακόμη και τον πόνο των αυτιών θεραπεύει και είναι αξιοσημείωτες οι σχετικές θεραπευτικές συνήθειες. Έτσι στην Κίο:

Όποιος πονούσε στο αυτί έταζε στον Άγιο Σπυρίδωνα να του πάει γλυκό, να γίνει τ’ αυτί του καλά. “Άγιε Σπυρίδωνά μου, κάνε τ’αυτί μου καλά, να σε φέρω ένα γλυκό”. Όποιος είχε τέτοιο τάσιμο, τον εσπερινό τ’ Άγίου Σπυρίδωνα έκανε λαλάγγια (τηγανίτες) ή χαλβά και τα πήγαινε στον άγιο Σπυρίδωνα’ ήτανε ένα “μάρμαρο” στο βουνό, στο εξωκλήσιν άγιον Γεώργιον, έβγαινε μέσα από το βουνό κι είχε μια τρύπα στη μέση.

Το είχαν φραγμένο με τζάμια γύρω γύρω. Απάνω στο μάρμαρο ήτανε η εικόνα του αγίου Σπυρίδωνος και ένα καντήλι. Έπαιρνε ο παπάς τα λαλάγγια, τους έλεγε μια ευχή και τα μοίραζε στα παιδιά. Ύστερα πήγαινεν ο άρρωστος, άνοιγε τα τζάμια, έβανε τ’ αυτί του επάνω στην τρύπα και παρακαλούσε τον άγιο Σπυρίδωνα να του το γιάνει.[…]» (Γ.Α.Μέγας, «Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας»)

«[…] Ήτανε προστάτης των φτωχών, πατέρας των ορφανών, δάσκαλος των αμαρτωλών. Kαι είχε τέτοια καθαρότητα και αγιότητα, που του δόθηκε η χάρη άνωθεν να κάνει πολλά θαύματα, για τούτο ονομάσθηκε θαυματουργός. Mε την προσευχή του μάζευε τα σύννεφα κ’ έβρεχε σε καιρό ξηρασίας, γιάτρευε τις αρρώστιες, τιμωρούσε τους πονηρούς ανθρώπους, όπως έκανε με κάποιους μαυραγορίτες που γκρέμνισε τις αποθήκες που φυλάγανε το σιτάρι, ενώ ο κόσμος πέθαινε από την πείνα, και καταπλακωθήκανε μαζί με το σιτάρι: “και μελετώμενον λιμόν παρά των σιτοκαπήλων, έλυσε, συμπεσουσών αυτοίς, των αποθηκών αις τον σίτον συνέσχον”.

Kαι μ’ όλα αυτά εζούσε με τόση φτώχεια, που σαν πήγε κάποτε ένας φτωχός να τον βοηθήσει για να πληρώσει κάποιο χρέος του, δεν είχε να του δώσει τίποτα, και με θαύμα έκανε μαλαματένιο ένα φίδι που βρέθηκε σ’ εκείνο το μέρος, και το έδωσε στον φτωχό, κ’ εκείνος το έλιωσε και πλήρωσε το χρέος του. Άλλη φορά πάλι έγινε κατακλυσμός, και τα ποτάμια ξεχειλίσανε και πλημμύρισε η χώρα, κι’ ο άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και τραβήξανε τα νερά και στέγνωσε ο νεροπατημένος τόπος.[…» (Φώτης Κόντογλου, «Γίγαντες ταπεινοί»).

Πηγή: newsit.gr

Σήμερα το ψυχοσάββατο του Αγίου Δημητρίου - Γιατί ονομάζεται έτσι;

Η  εκκλησιαστική παράδοση στη Μακεδονία θέλει το Σάββατο προ του Αγίου Δημητρίου να είναι Ψυχοσάββατο. 

Το Σάββατο αυτό τελούνται μνημόσυνα υπέρ αναπαύσεως όλων των κεκοιμημένων, όπως και τα άλλα δυο Ψυχοσάββατα που έχει ορίσει η Εκκλησία μας…Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθορίσει δύο Σάββατα, τα οποία αφιερώνει στους κεκοιμημένους της. Είναι τα μεγάλα Ψυχοσάββατα, το ένα πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής. 

Βέβαια η αγάπη των ανθρώπων σε Μακεδονία και Θράκη δημιούργησε ένα ακόμη ψυχοσάββατο. Αυτό του Αγίου Δημητρίου. Ονομάζεται έτσι γιατί τελείται το Σάββατο πριν από την εορτή του Αγίου Δημητρίου. 

Ας μη ξεχνάμε ότι ο Άγιος Δημήτριος είναι πολιούχος και προστάτης όλης της Μακεδονίας. Όπως σημειώνει ο μακαριστός καθηγητής της λειτουργικής Ι. Φουντούλης, η εορτή του Αγίου Δημητρίου είναι το χρονικό σημείο όπου οι κτηνοτρόφοι κατεβάζουν τα ζωντανά από τα ψηλά βουνά στις περιοχές που θα ξεχειμωνιάσουν. 

Συνήθως κτηνοτρόφοι και γεωργοί εξαιτίας της απασχόλησης τους δεν προλάβαιναν τα δυο άλλα ψυχοσάββατα.

 Έτσι αναζητούσαν χρονική στιγμή και ευκαιρία να προσευχηθούν στην Εκκλησία για τους κεκοιμημένους τους. Λίγες ημέρες πριν την μεγάλη εορτή του Αγίου Δημητρίου ήταν το καλύτερο χρονικό διάστημα. Έτσι σιγά σιγά επεκτάθηκε και καθιερώθηκε σε Μακεδονία και Θράκη. Είναι προσευχή της Εκκλησίας για τους κεκοιμημένους. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ωφελεί τις ψυχές των ανθρώπων μας που αναχώρησαν από τη ζωή αυτή. Κάθε ευκαιρία που μας προσφέρει η μάνα μας Εκκλησία μόνο καλό μπορεί να είναι.

Πηγή:  ekklissiaonline.gr

Νέος Μητροπολίτης Παραμυθίας ο Αρχιμ. Σεραπίων Μιχαλάκης

Στην πλήρωση της Ιεράς Μητροπόλεως Παραμυθίας, Φιλιατών, Γηρομερίου και Πάργας προχώρησε πριν από λίγο η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το Σώμα της Ιεραρχίας εξέλεξε νέο Μητροπολίτη Παραμυθίας τον Αρχιμανδρίτη Σεραπίων Μιχαλάκη, Α' Γραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος με ψήφους 59.

Πηγή: Romfea.gr

Ο Αρχιμ. Ειρηναίος Λαφτσής νέος Μητροπολίτης Φλωρίνης

Στην πλήρωση της Ιεράς Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας προχώρησε πριν από λίγο η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το Σώμα της Ιεραρχίας εξέλεξε νέο Μητροπολίτη Φλωρίνης τον Αρχιμανδρίτη Ειρηναίο Λαφτσή, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως με ψήφους 61.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΕΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Ο αρχιμ. Ειρηναίος (κατά κόσμον Μάριος) Λαφτσής, του Ευαγγέλου και της Μαρίας, γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1974.

Χειροτονήθηκε διάκονος το 1997 και πρεσβύτερος το 2002 από τον Μητροπολίτη τότε Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο (Ρούσσα).

Διορίσθηκε ιεροκήρυκας και από το 2000 διευθυντής των προνοιακών ιδρυμάτων της Ιεράς Μητροπόλεως.

Το 2004 διορίσθηκε Πρωτοσύγκελλος από τον νυν Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο (Κουκουρίδη) και ανέλαβε καθήκοντα ιεροκήρυκος στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου.

Το 2012 τιμήθηκε με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου του Οικουμενικού Θρόνου από τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο.

Επίσης, παράλληλα με τα καθήκοντα του Πρωτοσυγκέλλου, ανέλαβε και την οργάνωση και λειτουργία του Βρεφονηπιακού Σταθμού, του Ραδιοφωνικού Σταθμού, του Κηροπλαστείου και του Φοιτητικού Ξενώνα.

Υπήρξε μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων του Σταυριδείου Εκκλ. Ιδρύματος περιθάλψεως χρονίως πασχόντων «Ο Άγιος Κυπριανός» και του Νιαρχείου Εκκλησιαστικού Ιδρύματος βρεφών και νηπίων «Ο Άγιος Στυλιανός» της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως.

Είναι πτυχιούχος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Θεσσαλονίκης και της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., κάτοχος δυο Μεταπτυχιακών Διπλωμάτων· το πρώτο στο «Διεθνές και Ευρωπαϊκό Οικονομικό Δίκαιο» από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου «ΝΕΑΠΟΛΙΣ» Πάφου και το δεύτερο στη «Βιοηθική» από την Ιατρική Σχολή του Δ.Π.Θ. και κάτοχος Διδακτορικού Διπλώματος της «Ιστορίας της Ιατρικής» στην Ιατρική Σχολή του Δ.Π.Θ..

Έχει ασχοληθεί συστηματικά με την Εξωτερική Ιεραποστολή, κυρίως στην Κολομβία.

Είναι εκδότης και υπεύθυνος του τριμηνιαίου περιοδικού «ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» του Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Νικολάου Αλεξανδρουπόλεως που εκδίδεται από το 2012.

Από το 2018 είναι επιστημονικός συνεργάτης και επιμορφωτής του Ιδρύματος Ποιμαντικής Επιμορφώσεως της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στα διοργανούμενα υπό του Ιδρύματος ανά την Ελλάδα Επιμορφωτικά Σεμινάρια.

Συνέγραψε τα βιβλία: «Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διαμόρφωση των Νοσοκομείων και της Ιατρικής Εκπαίδευσης» (2008). «Άγιοι Ιατροί» (2008). «Η θέση της Εκκλησίας για την εξωσωματική γονιμοποίηση» (2018). «Η γυναικεία φύση της Παναγίας και η αειπαρθενία της» (2018). «Ποιμαντικό εγχειρίδιο ιατρικών θεμάτων» (2019). «Κοινωνική πολιτική και εκκλησιαστική φιλανθρωπία» (2019). «Δικαίωμα και συμμετοχή των εκκλησιαστικών νομικών προσώπων σε εταιρικά σχήματα» (2020). «Έκτρωση, ιατρική, νομική και θεολογική προσέγγιση» (2020). «Δωρεά οργάνων, ιατρική, νομική και θεολογική προσέγγιση» (2021). «Ευθανασία, προσπάθεια διεπιστημονικής προσέγγισης» (2023).

Κάποια βιβλία του μεταφράσθηκαν στα ισπανικά για τις ανάγκες της Εξωτερικής Ιεραποστολής στην Κολομβία.

Αρθρογραφεί συχνά στον τοπικό τύπο και στις πανελλήνιες εκκλησιαστικές ιστοσελίδες και έχει πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό.

Πηγή:Romfea.gr

Νέος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ο Ωρεών Φιλόθεος

Στην πλήρωση της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης προχώρησε πριν από λίγο η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το Σώμα της Ιεραρχίας εξέλεξε νέο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Ωρεών κ. Φιλόθεο, με ψήφους 73.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο Επίσκοπος Ωρεών Φιλόθεος, γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1977 στη Χαλκίδα.

Αρχικά σπούδασε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών (1995-1998) και ακολούθως στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1998-2002).

Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Στις 16 Φεβρουαρίου 2002 εκάρη μοναχός στην Μονή Αγίου Γεωργίου Άρμα (κοντά στο χωριό Φύλλα Ευβοίας).

Στις 17 Φεβρουαρίου 2002 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο.

Στις 19 Ιουνίου 2002 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον ίδιο Μητροπολίτη, λαβών και το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη.

Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας (2002-2009) και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος (2009-2016) της Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων.

Παράλληλα, εργάστηκε στην Κατήχηση της Νέων, ως Κατηχητής και ως αρχηγός σε μία εκ των Κατασκηνωτικών περιόδων στις εγκαταστάσεις των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος, στις Ροβιές και από του έτους 2014 ήταν μέλος της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων Χαλκίδος, ως εκπρόσωπος της Μητροπόλεως.

Τυγχάνει Διπλωματούχος της Βυζαντινής Μουσικής από του έτους 2000, διετέλεσε Διευθυντής και Καθηγητής της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεώς Χαλκίδος, δίδαξε ως Καθηγητής στις Ειδικές Σχολές της Μητροπόλεως, των Υποψηφίων Κατηχητών και Κατασκηνωτικών Στελεχών.

Συντόνισε για αρκετά χρόνια τις Σχολές Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος. Υπηρέτησε ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εκκλησιαστικού Ορφανοτροφείου Αρρένων, καθώς και του Πολιτιστικού Ιδρύματος «ΑΓΙΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΕΥΡΙΠΟΥ».

Το 2016 διορίστηκε Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως και Επιμορφώσεως του Εφημεριακού Κλήρου.

Το 2018 διορίστηκε Α΄ Γραμματέας-Πρακτικογράφος της Ιεράς Συνόδου.

Στις 21 Μαρτίου 2019 διορίστηκε Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου, μετά από απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου.

Στις 11 Οκτωβρίου 2019, με πρόταση του Αρχιεπισκόπου, εξελέγη Βοηθός Επίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, υπό τον τίτλο της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Ωρεών.

Χειροτονήθηκε, στις 15 Οκτωβρίου 2019, στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών, από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών συμπαραστούμενο από πλειάδα Μητροπολιτών.

Τα πρώτα συγχαρητήρια μετά την εκλογή

Πηγή:Romfea.gr

Συγκλονιστική ιστορία: Ο γιατρός που πέταξε το μωρό στα σκουπίδια και το θαύμα της Παναγίας Προυσιώτισσας!

 

Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό άνδρα, ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό, όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο.

Τα βάσανα της ζωής, την έκαναν να υπηρετεί στη Μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο. Η ίδια εξομολογήθηκε τη συγκλονιστική της ιστορία, όταν βρήκε ένα μωρό στα σκουπίδια, που το είχε πετάξει γιατρός.

Μία περίοδο, δούλευα παραδουλεύτρα σε έναν γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής, αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μια μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών, για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ενα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο, άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό μέσα στα αίματα.

Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό, δεν γίνεται, γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι, ο άντρας μου θα με σφάξει σαν ”Λαμπριάτικο αρνί».

Το πήρα, το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου, γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός. Όταν έφτασα στο σπίτι, δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου: «Ο Θεός είναι μαζί μου» και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μία παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη:«Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσε το να μην κλάψει!».

Και το θαύμα έγινε!!!… Το μωρό για δύο χρόνια, δεν έκλαψε! Το τάϊζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άνδρας μου, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι, εκεί που τρώγαμε, ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι.

Μόλις το είδε ο άνδρας μου, τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. «Τι είναι αυτό;», μου λέει. Τότε έκανα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε, σαν να ήταν δικό του! Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα!”

athensmagazine.gr

Γιατί επικράτησε η φράση «Καλή Παναγιά» τον Δεκαπενταύγουστο - Είναι σωστή;

«Καλή Παναγιά»! Μια φράση που λέγεται ως ευχή για τον Δεκαπενταύγουστο και έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις σχετικά με το αν είναι σωστή, αν συνάδει με τον Χριστιανισμό ή απλώς αν είναι σωστή η λάθος.

Ο Δεκαπενταύγουστος είναι αύριο Τρίτη, η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, γνωστός και ως «το Πάσχα του καλοκαιριού». Αποτελεί την κορύφωση του καλοκαιριού και οι εορτασμοί είναι λαμπροί σε όλη την Ελλάδα, με την Τήνο – ίσως – να έχει τις κορυφαίες εκδηλώσεις στην εκκλησιά της Παναγιάς.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια ακούγεται η φράση «Καλή Παναγιά», με πολύ κόσμο να σχολιάζει αν είναι σωστή ή όχι. 

Κάτι που γνωρίζουμε και από το σχολείο είναι ότι οι φράσεις που επικρατούν στην αργκό ή στη ντοπιολαλιά δεν είναι απαραίτητο να είναι σωστές γραμματικά. Μπορεί να περιέχουν λάθη και πλεονασμούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη φράση «καλή επιτυχία».

Η Παναγιά της Τήνου

Η Ομότιμη Καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Πηνελόπη Καμπάκη, εξηγεί σε ανάρτησή της στο Facebook τι ισχύει με τη φράση «Καλή Παναγιά»:

«Καταρχήν δεν υπάρχει πλεονασμός στις ευχές που έχουν το καλό/καλή/καλά στην αρχή τους και που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζουν ταυτολογικές ή υπερβολικές. Αλλά και πλεονασμό να το θεωρήσουμε, πού το κακό; Ο πλεονασμός είναι πολύ συνήθης στην γλώσσα αρχαιόθεν.

Η Παναγιά Σουμελά

Αίφνης πλεονασμός υπάρχει και στην λέξη λυκόφως αφού η λέξη δεν προέρχεται από τον λύκο, όπως μάς δίνεται η εντύπωση, αλλά από κάποια λέξη λύκη που σήμαινε “πρωινό φως”, ομόρριζη με το το λατινικό lux = φως!

Για να επανέλθω στο θέμα, στην ευχή μας έχουμε δύο συνθετικά που σημαίνουν… φως! Είτε, λοπόν, λέμε «καλή επιτυχία», είτε «καλή λευτεριά», δεν εννοούμε πως θα μπορούσε κάποια επιτυχία να ήταν κακή, δηλαδή… αποτυχημένη, ή ότι μια γέννα θα μπορούσε, πόσο δε μάλλον ότι θα θέλαμε, να μην ήταν ανακουφιστική. Το «καλός», στις περιπτώσεις αυτές, σημαίνει «με το καλό να έρθει», «με το καλό να φτάσει» [η επιτυχία, η ημέρα της γέννας κ.ο.κ.]», «μακάρι να πάνε όλα κατ’ ευχήν», «γεροί να ’μαστε», «άμποτε».

Θα το καταλάβει ακόμη πιο εύκολα κάποιος με το εξής παράδειγμα: «Καλή πατρίδα, σύντροφε», ήτοι: «Με το καλό να επιστρέψεις [ή να επιστρέψουμε] στην πατρίδα μας [στην Ελλάδα], σύντροφε». Τα ίδια και με το (ακόμη πολύ παλιό: ο Παπαδιαμάντης το αντιγράφει κοντά ενάμιση αιώνα πίσω) «Καλό Παράδεισο», κουβέντα όμως που είναι στ’ αλήθεια παμπάλαια: ο θάνατος νοείται σαν η αρχή ενός ταξιδιού προς τον άλλο κόσμο, και οι ζωντανοί εύχονταν πάντα να ήταν εύδρομο το ταξίδι αυτό, και ο προορισμός του ο καλύτερος δυνατός: ο Παράδεισος.

Κατ’ αυτά, και το «Καλή Παναγιά» δεν έχει να κάνει με το καλός-κακός, ή με την καλή ή την… κακιά Παναγία. Δεν σημαίνει καν την ίδια την Παρθένο Μαρία — αλλά τη γιορτή της, την εορτή της Κοιμήσεως: «της Παναγιάς». Σημαίνει απλούστατα, «Με το καλό να φτάσει η μέρα του Δεκαπενταύγουστου, η γιορτή της Παναγίας, το πανηγύρι, το κατακαλόκαιρο».

Είναι μια απλή, κατανοητότατη, επίσης πολύ παλιά ευχή, που, πιθανόν, δεν την έλεγαν στο δικό μας τόπο αλλά σε κάμποσους άλλους κυρίως νησιωτικούς τόπους!

Μη διστάζετε λοιπόν να την πείτε, αν σας βγαίνει!».

Πηγή; newsit.gr

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος: Από τη νομική και τη φιλοσοφική στην εκκλησία – Η πορεία του και η στήριξη Χριστόδουλου

Στην περίπτωση του πρώην πλέον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμου, ο οποίος παραιτήθηκε χθες (7.8.2023) από τη θέση του από τη Μητρόπολη της συμπρωτεύουσας, ταιριάζει απόλυτα ένας από τους στίχους εκείνου το μυθικού ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη, «Το Παράπονο», που λέει: «γι’ αλλού ξεκίνησα».

Όχι πως ο πρώην Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, που παραιτήθηκε από τη θέση του δεν ήταν κοντά στην εκκλησία από πολύ μικρός. Κάθε άλλο. Απλά η διαδρομή της ζωής του ξεκίνησε γι’ αλλού κι αλλού κατέληξε, καθώς τελικά αποφάσισε να ταχθεί ολοκληρωτικά στο πλευρό της εκκλησίας. Και από τη φιλοσοφική και τη νομική βρέθηκε στην εκκλησία.

Ο πρώην Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1934 στην Σαλμώνη Ηλείας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Διονύσιος Ρούσσας. Ήταν γιος του Δημητρίου Ρούσσα και της Αργυρής, που ήταν δασκάλα.

Τελείωσε το σχολείο το 1952. Πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις της Φιλοσοφικής και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προτίμησε τελικά τη Φιλοσοφική και όχι το δρόμο της νομικής.

Το 1957 πήρε το πτυχίο του από την Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάστηκε ως δάσκαλος

Στη συνέχεια εργάστηκε ως άμισθος βοηθός της έδρας της Βυζαντινής Φιλολογίας καθώς και ως δάσκαλος στα εκπαιδευτήρια Ελληνική Παιδεία, όπου μάλιστα διετέλεσε και διευθυντής του γυμνασίου των σχολείων αυτών.

Η θεολογική σχολή

Παράλληλα όμως, αποφάσισε να σπουδάσει και στη Θεολογική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του το 1963.

Στη συνέχεια κλήθηκε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Υπηρέτησε στην Ελληνική Αεροπορία  ως έφεδρος αξιωματικός.

Ο δρόμος της εκκλησίας

Μετά την ολοκλήρωση της θητείας του τάχθηκε ολοκληρωτικά στον Θεό και την εκκλησία. Το 1964 χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Μητροπολίτη Θήρας, Γαβριήλ, και τον επόμενο χρόνο, το 1965, χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.

Από το 1965 ήταν προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου της οδού Μετσόβου Αθηνών, όπου παρέμεινε μέχρι την εκλογή του στη Μητροπολη Αλεξανδρούπολης.

Λίγο μετά οι μεγάλες και σπουδαίες γνώσεις του έκαναν την Ιερά Σύνοδο να του αναθέσει την σύνταξη του φυλλαδίου «Φωνή Κυρίου», το οποίο μάλιστα διηύθυνε για έξι χρόνια. Επίσης  εργάστηκε και ως διορθωτής στα έντυπα της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ».

Η παραίτηση από τη θέση του καθηγητή

Το 1966 παραιτήθηκε από την θέση του ως καθηγητής. Τοποθετήθηκε διευθυντής κηρύγματος στην Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το 1968 ανέλαβε την ευθύνη των εκδόσεων και του Τυπογραφείου της Αποστολικής Διακονίας και τη διεύθυνση του φοιτητικού θεολογικού οικοτροφείου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1974.

Το 1971 ήταν υπεύθυνος για την φιλοξενία και την εκκλησιαστική συμμετοχή των Ορθοδόξων κληρικών για τους εορτασμούς της Εθνικής 150ετηρίδας. Τον Ιούλιο του 1971 εκπροσώπησε την Εκκλησία της Ελλάδος στην εκλογή και ενθρόνιση του Πατριάρχου Βουλγαρίας Μαξίμου.

Η εκλογή του ως Μητροπολίτη Αλεξανδρούπολης και το έργο του

Στις 13 Ιουλίου του 1974 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης.

Η χειροτονία του έγινε στις 14 Ιουλίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου της οδού Μετσόβου. Στις 30 Ιουλίου ενθρονίστηκε στην Αλεξανδρούπολη.

Ως Μητροπολίτης Θεσσσαλονίκης θεμελίωσε και ανήγειρε 35 νέους ναούς καθώς και δύο ιερές μονές, την γυναικεία Μονή Παναγίας του Έβρου και την ανδρική Μονή Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Με πρωτοβουλίες του δημιουργήθηκαν επίσης συνεδριακό κέντρο και ξενώνας, το Εκκλησιαστικό Μουσείο Αλεξανδρουπόλεως, το Σταυρίδειο εκκλησιαστικό μαθητικό οικοτροφείο αρρένων «Ο άγιος Στέφανος», το ενοριακό κέντρο του αγίου Ελευθερίου Αλεξανδρουπόλεως ενώ άρχισε να εκδίδει το διμηνιαίο εκκλησιαστικό περιοδικό «Γνωριμία».

Παράλληλα μερίμνησε για την ανέγερση νέου γηροκομείου. Φέρεται επίσης ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση ιατρικής σχολής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης στην Αλεξανδρούπολη.

Άτυπα υποψήφιος στις αρχιεπισκοπικές εκλογές

Το 1998 ήταν άτυπα υποψήφιος στις αρχιεπισκοπικές εκλογές. Στην πρώτη και δεύτερη ψηφοφορία έλαβε 13 ψήφους ενώ στην τρίτη, στην οποία στήριξε τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, πήρε 4 ψήφους.  

Μετά τον θάνατο του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης  Παντελεήμονος Β’ το 2003, ο τότε Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος ξεκίνησε επαφές με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο με σκοπό να μετατεθεί στη Μητρόπολη της συμπρωτεύουσας. Όπως ανέφεραν δημοσιεύματα οι Άνθιμος και Χριστόδουλος είχαν συμφωνήσει γι’ αυτό από το 1998.

Η στήριξη Χριστόδουλου για τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και η κρίση

Στις 26 Απριλίου 2004 συνεκλήθη η Ιερά Σύνοδος για τις εκλογές τριών νέων Μητροπολιτών (Θεσσαλονίκης, Σερβίων και Ελευθερουπόλεως). Τελικά μόνο 35 από τους 71 παρισταμένους Μητροπολίτες ψήφισαν υπέρ της πρότασης του Αρχιεπισκόπου για άμεσες εκλογές, λόγω της εκκρεμότητας αποστολής του καταλόγου των υποψηφίων στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη.

Μάλιστα ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δεν απάντησε ποτέ στα γράμματα που του είχε στείλει το Οικουμενικό Πατριαρχείο (την 1η Δεκεμβρίου του 2003, την 30η Μαρτίου 2004 και την 20η Απριλίου του 2004). Παρά την ισχνή πλειοψηφία και τις εκκρεμότητες ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος προχώρησε στις εκλογές.

Η απόφασή του προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις και έτσι αποχώρησαν από τη συνεδρίαση σε ένδειξη διαμαρτυρίας οι Μητροπολίτες Ζακύνθου, Φιλίππων, Περιστερίου, Πρεβέζης, Ναυπάκτου, Ηλείας και Θηβών (και ο Ιωαννίνων αρνήθηκε να εμφανιστεί για τους ίδιους λόγους).

Τελικά με απόφαση οριακής πλειοψηφίας η Ιερά Σύνοδος ενέκρινε τη μετάθεση του Άνθιμου στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.

Η απόφαση αυτή δημιούργησε μεγάλη κρίση ανάμεσα στην Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο αποφάσισε τη διακοπή της κοινωνίας των Αρχιερέων του με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και το όνομά του διαγράφηκε από τα Εκκλησιαστικά Δίπτυχα. Τελικά μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις οι νεοεκλεγέντες Μητροπολίτες αναγνωρίστηκαν και νέα Μείζων και Υπερτελής Σύνοδος ήρε την ακοινωνησία με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και αποκατέστησε τη μνημόνευση του ονόματός του στα δίπτυχα.

Τελικά, ο Άνθιμος ενθρονίστηκε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης στις 18 Ιουνίου 2004 στον Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας.

Από το 2004 έβγαζε το περιοδικό «Ευλογία». Έχει σπουδαίο συγγραφικό έργο ενώ είναι και επίτιμος διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θράκης

Στην διαδρομή του ήρθε σε ρήξη με πολλούς ανθρώπους και εξέφρασε κάποιες αμφιλεγόμενες απόψεις. Χθες πάντως,  έκλεισε τον μεγάλο εκκλησιαστικό κύκλο του, καθώς παραιτήθηκε από τον Μητροπολιτικό θρόνο της Θεσσαλονίκης.

Πηγή: newsit;.gr

Αγία Μαρίνα: Ο βίος και τα μαρτύρια της κόρης που νίκησε τον διάβολο

Η Αγία Μαρίνα, τη μνήμη της οποίας τιμά η Εκκλησία στις 17 Ιουλίου, γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β’, το 270 μ.Χ.

Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αιδέσιος, που ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία η Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό.

Η Αγία Μαρίνα, όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ’ αυτό που άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του.

Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Ολύμβριος, που διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως.

Η Αγία Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Ολυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε η γη έγινε κόκκινη από το αίμα που έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε.

Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.

Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι η πίστη της Αγίας Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Αλλά οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ’ αύτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, που έτσι πήρε το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.

Tα άγια λείψανα της φυλάγονταν στην Κωνσταντινούπολη μέχρι την πρώτη άλωση της από τους Λατίνους, το 1204 μ.Χ., ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές βρίσκονταν μέχρι το 908 μ.Χ. στην Αντιόχεια και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν στην Ιταλία. Σήμερα, τα άγια λείψανα της Αγίας Μαρίνας, φυλάγονται στην Αθήνα, σε ναό που φέρει το όνομα της ενώ η χείρα της έχει μεταφερθεί στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.

Πηγή: dogma.gr

Αγίου Πνεύματος και διδασκαλία του Χρηστού: Γιατί η βλασφημία αποτελεί ασυγχώρητο αμάρτημα

Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, το Άγιο Πνεύμα είναι μία από τις τρεις υποστάσεις ή πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, δηλαδή του ενός και μοναδικού Θεού.

Η εορτή του Αγίου Πνεύματος είναι κινητή. Εορτάζεται πάντοτε ημέρα Δευτέρα, 7 εβδομάδες μετά το Πάσχα και είναι η επόμενη ημέρα από την Κυριακή της Πεντηκοστής. Η ημέρα αυτή είναι αργία για τις δημόσιες υπηρεσίες και πολλούς εργαζόμενους γραφείου.

Το Άγιο Πνεύμα, είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.

Στα χωρία της Αγίας Γραφής αποκαλείται ως «Παράκλητος», ο οποίος θα έλθει να αντικαταστήσει τον απερχόμενο ήδη Κύριο.

Οι πατέρες της Εκκλησίας αναφέρουν ότι η βλασφημία προς το Άγιο Πνεύμα αποτελεί ασυγχώρητο αμάρτημα.

Στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζεται να ερευνά τα βάθη του Θεού, να διαιρεί και να ενεργεί τα χαρίσματα στα μέλη της Εκκλησίας, να κατοικεί μέσα μας έχοντας ως ναό το σώμα μας, να μας αναγεννά και να μιλά μέσω των προφητών και των θεόπνευστων ανδρών.

Το Άγιο Πνεύμα έχει την αιτιατή αρχή του στον Πατέρα, με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι ο Υιός. Έτσι ο Υιός γεννάται προαιωνίως από τον Πατέρα, ενώ το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται προαιωνίως από τον Πατέρα.

Αυτά αποτελούν και τα λεγόμενα υποστατικά ιδιώματα τους, δηλαδή οι μη κοινές ιδιότητες που έχουν οι υποστάσεις της Τριάδας.

Στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζεται να ερευνά τα βάθη του Θεού, να διαιρεί και να ενεργεί τα χαρίσματα στα μέλη της Εκκλησίας, να κατοικεί μέσα μας έχοντας ως ναό το σώμα μας, να μας αναγεννά και να μιλά μέσω των προφητών και των θεόπνευστων ανδρών.

Πηγή: newsit.gr