Άρης Μαλεσιάδας: Στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας υπάρχει μια ομάδα που δεν τη νοιάζει το σκορ

 

.

Ηώρα έχει πάει περίπου 3 το μεσημέρι. Ή καλύτερα απόγευμα, τώρα που η νύχτα έχει αρχίσει να μεγαλώνει. Τα πρώτα παιδιά έχουν φτάσει ήδη στο γήπεδο. Όλοι τους περιμένουν να ανοίξουν τα αποδυτήρια, να φορέσουν την κιτρινόμαυρη φανέλα του Άρη Μαλεσιάδας και να ξεκινήσουν την προθέρμανση για το επικείμενο παιχνίδι με το Άρωμα Βαρετάδας, μια ακόμη ερασιτεχνική ομάδα της περιοχής, με το πιο ιδιαίτερο ποδοσφαιρικό όνομα στην Ελλάδα. 

Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ. Ο Άρης Μαλεσιάδας δε μοιάζει με όλες τις άλλες ομάδες. Και όχι, δεν το λέω επειδή είναι η ομάδα του χωριού μου. Ίσως κιόλας, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Δε μοιάζει λοιπόν για πολλούς και διάφορους λόγους. Δεν κατεβαίνει στα τοπικά πρωταθλήματα της Αιτωλοακαρνανίας, δεν έχει μόνιμο ρόστερ και δεν ξέρει κανείς πότε ακριβώς παίζει. 

Παίζοντας ποδόσφαιρο στα χωράφια

Άρης Μαλεσιάδας

Ένα, όμως, είναι πάντα σίγουρο: ότι ο κόσμος της θα είναι πάντα εκεί για να τη στηρίζει. Στις νίκες αλλά κυρίως στις ήττες, οι οποίες, ας το παραδεχτούμε, είναι περισσότερες. Η ιστορία της ομάδας ξεκινά από τις αρχές των 80s, όταν μια παρέα νέων, οι οποίοι δεν είχαν γήπεδο στο χωριό και συνήθιζαν να παίζουν μπάλα στα λασπωμένα χωράφια, αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα. 

Μια ομάδα, μάλιστα, που πριν από 20 χρόνια περίπου έφτασε μια ανάσα από την άνοδο στις εθνικές κατηγορίες. Είναι η μοναδική στην περιοχή που το έχει καταφέρει ως σήμερα. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, ο σύλλογος διαλύθηκε. Η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την, ολοένα και συνεχιζόμενη, ερημοποίηση της επαρχίας, δεν της επέτρεψε να κρατηθεί. 

Όλα αυτά, όμως, ως το 2020, όταν μια παρέα νέων, μεταξύ αυτών και ο γραφών, αποφάσισαν να τη φτιάξουν από την αρχή. Να φτιάξουν καινούργιες φανέλες, να ξεσκουριάσουν τα δοκάρια, να φτιάξουν τα αποδυτήρια, τα οποία εξαιτίας της αχρηστίας χρόνων είχαν παραμεληθεί. 

Το μεγαλύτερο, όμως, κέρδος αυτής της ομάδας ήταν ότι έφερε στο γήπεδο και πάλι τον κόσμο. Οι περισσότεροι αγώνες γίνονται κατά την περίοδο των διακοπών, τότε που το χωριό, όπως και όλα τα υπόλοιπα γεμίζουν με κόσμο. Τους γνωστούς αλλιώς και ως «εκδρομείς» των κεντρικών δελτίων. 

Αυτή τη φορά επιλέξαμε όμως να παίξουμε μήνα Νοέμβριο. Αυτή τη φορά το άγχος όλων δεν ήταν ποιοι θα παίξουν στην ενδεκάδα αλλά αν θα βγει ενδεκάδα. Άλλοι δυστυχώς δεν μπορούσαν να έρθουν από τα μεγάλα αστικά κέντρα, άλλοι δούλευαν, άλλοι είχαν διαβάσματα με τις σχολές τους. Οπότε ήμασταν εμείς και εμείς. 

Με τα χίλια ζόρια τελικά τα καταφέραμε. Ήμασταν 11 παίκτες. Δεν είχαμε να κάνουμε ούτε μία αλλαγή. Ξέραμε, λοιπόν, ότι το ματς θα ήταν δύσκολο. Ειδικά από τη στιγμή κιόλας που θα παίζαμε κόντρα σε μια ομάδα που προπονείται σχεδόν καθημερινά και είναι εξαιρετικά ανταγωνιστική στο πρωτάθλημα της Β’ ερασιτεχνικής κατηγορίας. 

Η ήττα με σκορ 5-1 και το χειροκρότημα στο τέλος

Άρης Μαλεσιάδας.

Το παιχνίδι δεν ξεκίνησε καθόλου καλά για μας καθώς μέχρι το 30’ είχαμε φάει ήδη δυο γκολ. Και αν δεν είχαμε και τον Μάκη στο τέρμα, ο οποίος έβγαζε τα άπιαστα, η διαφορά θα ήταν μεγαλύτερη. Έλα, όμως, που μερικά λεπτά πριν το ημίχρονο, ο Γιάννης, ένα παιδί που μας ήρθε μεταγραφή της τελευταίας στιγμής από ένα γειτονικό χωριό, βρέθηκε ξαφνικά στη μεγάλη περιοχή και σκόραρε. 

Όλοι μας το γιορτάσαμε με την ψυχή μας. Και κυρίως όλα τα παιδιά στην κερκίδα που ήταν πάλι εκεί, παρέα με το μεγάλο κιτρινόμαυρο πανό που το παίρνουν μαζί τους σε κάθε ματς. Μαζί βέβαια πάντα με τους μικρούς φίλους της ομάδας, αγόρια και κορίτσια του δημοτικού σχολείου του χωριού, που έπαιζαν μπάλα μόνα τους στην άκρη, ελπίζοντας ότι η ώρα που θα φορέσουν και εκείνα την κιτρινόμαυρη φανέλα δεν αργεί. 

Στο ημίχρονο πήγαμε κοντά τους και πιάσαμε την κουβέντα. Ακούσαμε όλες τις συμβουλές και προσπαθήσαμε να κάνουμε το καλύτερο. Αλλά όλοι μας είχαμε αρχίσει να κουραζόμαστε. Δεν ήμασταν άλλωστε τόσο προπονημένοι οι αντίπαλοι. Το ματς τελικά έληξε με σκορ 5-1. 

Άρης Μαλεσιάδας.

Η ομάδα.

Χαιρετηθήκαμε με τους αντιπάλους, που μόνο αντίπαλοι δεν είναι τόσες φορές που έχουμε παίξει κόντρα, και κατευθυνθήκαμε προς τους οπαδούς μας. Δώσαμε ραντεβού για το επόμενο ματς, τα Χριστούγεννα. Τότε που θα βρεθούμε και πάλι στο γήπεδο, σίγουρα όχι και τόσο καλά προπονημένοι, να παλέψουμε για τη νίκη. Και αν δεν έρθει, δεν πειράζει. Δεν ήταν ποτέ άλλωστε αυτός ο λόγος που παίζουμε. 

 Reader.gr 

Σας άρεσε; Πατήστε...

Κοινοποιήστε στο Facebook

loading...