Περίπου 10.000 κατοικούν σε ένα χωριό που εκπλήρωσε τον σκοπό της δημιουργίας του σε μόλις 27 ημέρες.
Είναι μία πολύ ζεστή ημέρα στα τέλη του Ιουλίου. Βγαίνοντας από τον κεντρικό αστικό ιστό της Αθήνας και με κατεύθυνση προς Θρακομακεδόνες, το είδαμε στο δεξί μας χέρι. Προσπαθώντας να ξεδιαλύνουμε από μακριά την αν μη τι άλλο πολύ απλή ρυμοτομία του, μπήκαμε τελικά στην περιοχή μέσα από την, κατά την ταμπέλα, τρίτη της είσοδο. Είχαμε φτάσει στο Ολυμπιακό Χωριό.
Πρόκειται για ένα συγκρότημα 2.292 πρότυπων κατοικιών οι οποίες φτιάχτηκαν αποκλειστικά με έναν σκοπό: Να φιλοξενήσουν τους περίπου 17.000 αθλητές των Ολυμπιακών και των Παραολυμπιακών Αγώνων. Ένα χωριό δηλαδή του οποίου ο σκοπός ύπαρξης εκπληρώθηκε μέσα στις 27 ημέρες των Αγώνων. Έκτοτε ζει με το βάρος αυτού του παρελθόντος.
Μετά το πέρας των Aγώνων ο Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας, αφού έκανε τις απαραίτητες μετατροπές στα διαμερίσματα, τις παρέδωσε σε 2.292 οικογένειες που ζούσαν στην Αττική. Μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, 7-10 Οκτωβρίου του 2004, οι δικαιούχοι θα έπρεπε να φτιάξουν τα χαρτιά τους και τελικά να μπουν σε κλήρωση προκειμένου να μεταστεγαστούν στην περιοχή.
Η κλήρωση έγινε, οι τυχεροί πανηγύρισαν και οι πρώτοι κάτοικοι άρχισαν να μπαίνουν στα νέα τους σπίτια το 2006. Το Ολυμπιακό Χωριό έγινε συνοικία του δήμου Αχαρνών και σταδιακά άρχισαν να αφαιρούνται τα περισσότερα σημεία που σχετίζονταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πλέον, 20 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά για τους σχεδόν 10.000 μόνιμους κατοίκους.
Οδοιπορικό σε μία εκσυγχρονιστική πόλη στη μέση του πουθενά
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς όταν μπαίνεις στο Ολυμπιακό Χωριό είναι η άπλα. Ελεύθεροι χώροι, φαρδείς δρόμοι, άπειρες θέσεις πάρκινγκ. Αμέσως μετά έρχεται η ησυχία. Όταν περάσαμε την πύλη της κωμόπολης αυτής, η ώρα ήταν 16:30 και δεν κυκλοφορούσε κυριολεκτικά κανείς στον δρόμο. Τη μόνη κίνηση στο τοπίο την έδιναν κάποια άδεια λεωφορεία και ελάχιστα ΙΧ που περνούσαν με συχνότητα τριλέπτου. Κατά τα άλλα, δεν ακούγονταν ανθρώπινες φωνές, δεν ακούγονταν τζιτζίκια ούτε καν θρόισμα φύλλων.
Το μόνο που ένιωθες ήταν μία ζαλάδα από τη ζέστη. Στην περιοχή υπήρχαν κάποια δέντρα, ελάχιστα εκ των οποίων είχαν το απαραίτητο μέγεθος για να κάνουν σκιά. Στις όποιες, λίγες, σκιές συνήθως θα έβλεπες κάποιον αδέσποτο σκύλο είτε να κοιμάται είτε να χαζεύει την ησυχία του δρόμου. Κι αν οι αδέσποτοι σκύλοι είναι ένα θέαμα σπάνιο πια για την πόλη της Αθήνας, αργότερα θα μαθαίναμε ότι η περιοχή είναι ένα μέρος που επιλέγουν συχνά όσοι θέλουν να παρατήσουν το κατοικίδιο τους.
Κάνοντας μία πρώτη βόλτα στον χώρο, πάντως, ένιωθες κάτι να σε μπερδεύει. Πρώτα από όλα, το Ολυμπιακό Χωριό με όλες τις πανομοιότυπες κατοικίες του, δεν χωράει στο παραδοσιακό δίπολο «πόλη ή επαρχία». Είναι λίγο και από τα δύο. Από την άλλη, οι περισσότεροι οικισμοί, τουλάχιστον στην Ελλάδα, συνήθως οδηγούν κάπου: Σε μία πλατεία, σε μία Εκκλησία, σε ένα ποτάμι ή στη θάλασσα. Αυτό δεν συμβαίνει στο Ολυμπιακό Χωριό.
Υπάρχει μεν μία πλατεία με ένα μικρό μνημείο σχετιζόμενο, προφανώς, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτή, ωστόσο, ήταν εμφανώς εγκαταλελειμμένη από τους κατοίκους καθώς δεν έχει ούτε κάποιο μαγαζί εστίασης ούτε οτιδήποτε άλλο που θα την καθιστούσε μέρος μάζωξης της κοινότητας.
Αντιθέτως, σε διάφορα μέρη του Ολυμπιακού Χωριού θα έβρισκες παρατημένες καρέκλες σε πεζοδρόμια οι οποίες είναι μάλλον απομεινάρια του προηγούμενου απογεύματος, εξοπλισμός για το απόγευμα που ερχόταν και, τελικά, μία απόδειξη της προσπάθειας των κατοίκων να υποκαταστήσουν την έλλειψη χώρων εστίασης βρίσκοντας αυτοσχέδιους τρόπους να κοινωνικοποιηθούν στις αυλές τους.
Τελικά, σύντομα, καταλάβαμε ότι το πραγματικό κέντρο της κοινότητας, αν υπάρχει τέτοιο, θα βρισκόταν έξω από τους κεντρικούς της δρόμους, στις αθλητικές εγκαταστάσεις της περιοχής. Φτάνοντας σε ένα πάρκινγκ και έχοντας περάσει από τις οδούς Κώστα Κεντέρη, Φανής Χαλκιά και τον κεντρικό, τη Νίκου Κακλαμανάκη είδαμε τους πρώτους μαζεμένους ανθρώπους.
Στάση στις αθλητικές εγκαταστάσεις
Δύο άνθρωποι βρίσκονταν στα παγκάκια κάτω από ένα δέντρο. Ο ένας εξ αυτών έδινε οδηγίες από μακριά. Πλησιάζοντας είδαμε ένα στάδιο μέσα στο οποίο υπήρχε ένας νεαρός αθλητής που προπονούνταν στη σφυροβολία και μάλλον, αν κρίνουμε από τα επιφωνήματα του προπονητή του, τα πήγαινε αρκετά καλά. Γύρω του, στο ταρτάν έτρεχε ένας άντρας, δρομέας μέσων αποστάσεων.
Στο φόντο των αθλητικών δραστηριοτήτων ήταν ένας κύριος γύρω στα 60 που συνομιλούσε με έναν νεαρότερο. Φορούσε σομόν κοντομάνικο πουκάμισο, είχε ένα στιλο στην τσέπη και κράταγε ένα τσιγάρο πότε στο δεξί και πότε στο αριστερό του χέρι. Καταλάβαμε ότι μας πρόσεξε από τη στιγμή που βγήκαμε από το αυτοκίνητο.
Όταν πας ως ξένος με μία κάμερα στο χέρι, πρέπει να χρησιμοποιήσεις την παρατηρητικότητα σου, προκειμένου να πετύχεις με το μάτι σου τον κατάλληλο άνθρωπο που θα σε μπάσει πιο γρήγορα από όλους στην κοινότητα. Από την κινησιολογία του και από την αυτοπεποίθηση που εξέπεμπε, καταλάβαμε αμέσως ότι αυτός ο τύπος με το σομόν πουκάμισο θα ήταν ο άνθρωπός μας.
Είχαμε δίκιο. Επρόκειτο για τον Βασίλη Δοβλέτογλου, που είναι ο πρόεδρος του Δία Ολυμπιακού Χωριού, ενός εκ των τριών συλλόγων που υπάρχουν στο Ολυμπιακό Χωριό. Χωρίς να χρειαστεί πολλά-πολλά, φρόντισε να μας υποδεχτεί ευγενικά στον χώρο. «Εγώ θα σας τα πω όλα» μας έκανε χαμογελώντας.
Ο ίδιος είναι, εκτός από πρόεδρος του Συλλόγου, μόνιμος κάτοικος του Χωριού εδώ και 18 χρόνια. «Ήμουν από τους τυχερούς που πήραν σπίτι εδώ. Είναι ήσυχα πολύ, εγώ έμενα στο Παγκράτι, όπου θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα μεσημέρια». Το μεγαλύτερο μέρος της ενασχόλησής του βέβαια αφορά τον στίβο και τα πράγματα του Συλλόγου.
«Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πολλή δουλειά εδώ. Αν ερχόσασταν πριν λίγα χρόνια θα βλέπατε την απόλυτη ασχήμια. Οι εγκαταστάσεις βελτιώνονται, φτιάχτηκε και το κολυμβητήριο που ήταν η μεγάλη πληγή για την περιοχή. Χρειάζονται βέβαια πολλά ακόμα αλλά νομίζω ότι έχουμε μπει σε καλό δρόμο», μάς τονίζει ο κύριος Βασίλης πριν μας μιλήσει με μεγάλη περηφάνια για τον Παναγιώτη Μπερτόλη.
«Έχουμε έναν παιδί που πήγε στο Βαλκανικό και βγήκε δεύτερος και τρίτος στο 200άρι και στο 400άρι. Πήγε και στο Πανευρωπαϊκό. Είναι στον δρόμο, έρχεται. Κάντε μία βόλτα και περάστε πάλι από εδώ να του μιλήστε». Αφού πράγματι είδαμε τις εγκαταστάσεις, τελικά γυρίσαμε και βρήκαμε τον 17χρονο Παναγιώτη. Στην είσοδο του χώρου υπήρχε μία φωτογραφία του με ένα μικρό κείμενο σχετικό με τα κατορθώματά του.
Ο ίδιος δεν είναι μόνιμος κάτοικος της περιοχής. Μένει στα ανατολικά, στο Πολυδένδρι και το Σεπτέμβριο θα μπει στη Γ’ Λυκείου. «Κάνω 15 με 20 λεπτά για να έρθω εδώ με το αμάξι. Με πηγαινοφέρνουν οι γονείς μου κάθε μέρα και τα σαββατοκύριακα. Αν δεν ήταν αυτοί και ο προπονητής μου, δεν θα μπορούσα να πετύχω τίποτα», μάς λέει λίγο ντροπαλός.
Μας οδηγεί στο μέρος όπου προπονείται. Εκεί βρίσκεται και η μικρή του αδερφή. Τον ρωτάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας αθλητής της ηλικίας του. «Οι εγκαταστάσεις είναι πολύ παλιές. Παλεύουμε με τον καιρό και με τα πάντα. Κάνουμε βάρη σε ένα δωμάτιο που οριακά χωράμε 4-5 άτομα. Τις προάλλες σκεφτείτε παραλίγο να με δαγκώσει ένα σκυλί. Προσπαθούμε όλοι για το καλύτερο αλλά έχουμε προβλήματα».
Ένα τυπικό απόγευμα στο Ολυμπιακό Χωριό
.jpg.webp?itok=BFKpW0MZ)
Για να έχουμε, όμως, μια ασφαλέστερη εικόνα για το πώς είναι η ζωή στο Ολυμπιακό Χωριό, 20 χρόνια μετά τα εγκαίνιά του, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν ακόμη περίπατο. Για καλή μας τύχη, μερικά μέτρα μακριά από το μοναδικό ψιλικατζίδικο της κοινότητας, ένα ζευγάρι συνταξιούχων κάθονταν σε δύο πλαστικές καρέκλες μαζί με το μικρό τους σκυλάκι. Παρά τη αρχική τους καχυποψία, τελικά αποφάσισα να μας μιλήσουν.
Στο Ολυμπιακό Χωριό ήρθαν πρώτη φορά το 2006. Στη αρχή ενθουσιάστηκαν. Ολοκαίνουριο σπίτι, ήσυχη περιοχή. Μόνο που στη πορεία, όλα άλλαξαν. «Υπήρχαν αρκετές κακοτεχνίες που δεν μπορουσες να δεις με γυμνό μάτι. Όλα τα σπίτια απ’ έξω έχουν τούβλα κι από μέσα γυψοσανίδα. Είχαμε θέμα με το μάρμαρο, τις πόρτες, τα παράθυρα. Δεν έγινε καλή δουλειά» μας λέει ο άνδρας του ζευγαριού.
Αυτή η παρακμή δεν έμεινε, όμως, μόνο στο εσωτερικό των σπιτιών. Όπως εξηγεί η σύζυγός του στην αρχή μπορούσες να βρεις τα πάντα στο Ολυμπιακό Χωριό, μέχρι και βίντεο κλαμπ είχε. «Τώρα δεν υπάρχει ούτε ένα μανάβικο. Για να πάρω ένα μαϊντανό πρέπει να βγω εκτός». Τους χειμώνες η κατάσταση είναι χειρότερη. «Είναι λες και ένα σύννεφο κρέμεται από πάνω μας και έχει σκεπάσει τη ζωή μας» σημειώνει «βλέπετε εσείς να κυκλοφορεί κανείς;».
Όταν στραφήκαμε προς τον σύζυγό για το αν συμμερίζεται αυτή την άποψη για το Ολυμπιακό Χωριό, χαμογελώντας ελαφρώς μας είπε «εμένα μου αρέσει εδώ, έχει ησυχία».
Το μοναδικό μαγαζί εστίασης σε μία πόλη 10.000 κατοίκων
Ένα από τα ελάχιστα πια μαγαζιά που άντεξαν μέσα στο πέρασμα των χρόνων είναι η ταβέρνα του Θοδωρή. Όταν τη επισκεπτόμαστε έχει μόλις έναν πελάτη που βλέπει στην τηλεόραση αγώνα του ποδοσφαιρικού τουρνουά γυναικών των Ολυμπιακών Αγώνων μεταξύ της Ιαπωνίας και της Ισπανίας, που παραδοσιακά ξεκινά πριν την τελετή έναρξης.
Ο κυριος Θοδωρής είναι στον χώρο δράσης του και κόβει γυρο. Όπως εξηγεί, η κίνηση είναι μεγαλύτερη κυρίως τις βραδινές ώρες. «Δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά το παλεύουμε. Παλιά υπήρχαν πολλά μαγαζιά. Τώρα έχουμε μείνει μόνο εμείς. Αν δεις τα κτίρια, είναι ετοιμόρροπα. Κλείνει ένα κατάστημα και δεν μένει τίποτα» σημειώνει, ενώ εξηγεί ότι είναι πολύ δύσκολο ένας επαγγελματίας να πάρει άδεια για να ανοίξει το δικό του μαγαζί στο Ολυμπιακό Χωριό λόγω γραφειοκρατικών και πολεοδομικών διαδικασιών.
Λίγα λεπτά αργότερα αποχωρούμε. Βγαίνουμε από την ίδια ακριβώς είσοδο – έξοδο του χωριού. Οι τεράστιοι και απλωμένοι δρόμοι με τους κόμβους που πια δεν έχουν λόγο ύπαρξης παραμένουν άδειοι. Στα πάρκα με τα ξερά χορτάρια βλέπουμε μόνο μια γυναίκα που έχει βγάλει βόλτα το σκύλο της. Τα ρημαγμένα κτίρια με τα σπασμένα τζάμια μάς τραβούν και πάλι τη προσοχή, ενώ οι πρώτες παρέες εφήβων ξεκινούν τις βόλτες τους.
Έχουν περάσει μόλις 20 χρόνια και τίποτα άλλο πέρα από το όνομα δε θυμίζει ότι κάποτε εκεί πέρασαν έναν ολόκληρο μήνα οι καλύτεροι αθλητές του πλανήτη.
Πηγή: reader.gr - Άκης Κατσούδας, Νίκος Σταματίνης