Ένα ranking για τη χρυσή εποχή της ελληνικής τηλεόρασης.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 2000, η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση ζούσε τη δική της χρυσή εποχή όσον αφορά τη μυθοπλασία και κυρίως, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τις κωμικές σειρές της.
Dolce Vita, Εγκλήματα, Δύο Ξένοι, Εκείνες & Εγώ, Σαββατογεννημένες, Είσαι το Ταίρι μου είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα σπουδαίων σειρών που έχουν αφήσει το στίγμα τους μέχρι και σήμερα. Ατάκες από τις σειρές αυτές μπορεί να επαναλαμβάνονται ακόμα, δεκαετίες μετά την πρώτη προβολή τους, από άτομα που τότε δεν είχαν γεννηθεί καν.
Στο κείμενο αυτό, λοιπόν, κάναμε ένα ranking όπου ουσιαστικά βάζουμε σε σειρά τους 10 από τους αγαπημένους μας χαρακτήρες από αυτή τη χρυσή εποχή, με τη θλιβερή παραδοχή ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να χωρέσει εδώ κάποιος χαρακτήρας που γεννήθηκε μετά το 2010.
10. Θανάσης Καλημέρης - Κάτι Τρέχει με τους Δίπλα
Αν η κριτική στους lifestyle χαρακτήρες που γέννησε ο εκσυγχρονισμός και ο Πέτρος Κωστόπουλος είχαν πρόσωπο, αυτό θα έμοιαζε σίγουρα με εκείνο του Θανάση Καλημέρη από το Κάτι Τρέχει με τους Δίπλα.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης απέδωσε τέλεια τον ρόλο ενός μεγαλοπρεπούς λαμόγιου που, ακριβώς μέσα στο πνεύμα της εποχής του, μετακόμισε στην Εκάλη, κρατώντας όμως ολοζώντανες, μέσα στο κυνήγι της χλίδας, τις ρίζες της μικροαστικής καταγωγής του.
Γλίτσας μέχρι αηδίας στη συνύπαρξη του με τις γυναίκες, μισογύνης και επιφανειακός αλλά ταυτόχρονα ανοιχτοχέρης, φιλικός και σίγουρα όχι μίζερος. Ο Καλημέρης, γνωστός κυρίως από τον τρόπο με τον οποίον συστηνόταν, υπήρξε μία τέλεια αποτύπωση της εκσυγχρονιστικής παράνοιας που έζησε η χώρα στο γύρισμα του αιώνα. Τον αγαπάς και τον σιχαίνεσαι ταυτόχρονα.
9. Δημήτρης Μαρίκος - Εκείνες και Εγώ
Ο βασικός περιορισμός που έχουν τέτοιου τύπου λίστες είναι ότι κανένας χαρακτήρας, στη μυθοπλασία (αλλά και στη ζωή), δεν είναι ανεξάρτητος από το περιβάλλον του αλλά και σε σχέση με την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους. Κανονικά, λοιπόν, σε αυτή τη λίστα θα έπρεπε να είναι μαζί ο Δόγκανος και ο Μαρίκος.
Ο Δόγκανος, μία πιο φιλική στο μάτι εκδοχή ενός Καλημέρη, είναι ένας γραφικός ανώριμος τύπος ο οποίος λέει και κάνει διάφορα παρανοϊκά πράγματα. Από μόνος του ο ρόλος έχει τρομερή πλάκα, αλλά αυτός που τον εκτοξεύει σε δυσθεώρητα επίπεδα είναι εκείνος του ώριμου (ίσως και λίγο καταπιεσμένου) Δημήτρη Μαρίκου.
Aν το close up σε αντιδράσεις χαρακτήρων έγινε δομικό στοιχείο των sitcoms τύπου Office, το κοντινό στη φάτσα του Μαρίκου κάθε φορά που λέει ή κάνει κάτι ο Δόγκανος είναι πηγή γέλιου.
8. Χοσέ - Σαββατογεννημένες
Σίγουρα ο καλύτερος ρόλος που έχει υποδυθεί και μάλλον ο πιο αστείος ρόλος που έχει γράψει ο Γιώργος Καπουτζίδης. Προσθέτει το απαραίτητο εξωτικό στοιχείο στην ιδιαίτερα εσωστρεφή ελληνική μυθοπλασία και όχι μόνο λόγο προφοράς.
Αυτός ο ούτως ή άλλως παράξενος τύπος, που δεν θυμίζει τίποτα από όσα ξέρουμε, διόλου τυχαία είναι από την…Ουρουγουάη και αυτό είναι κάτι που του επιτρέπει να λέει πράγματα εναντίον της Ελλάδας, στην κορύφωση του εθνικού της θριάμβου, τα όποια δεν θα μπορούσε να τα βάλει κανείς στο στόμα ενός μετανάστη που κατάγεται από λιγότερο εξωτικά μέρη.
7. Δήμητρα - Απαράδεκτοι
Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεχωρίσεις κάποιον από τους χαρακτήρες των Απαράδεκτων. Όχι για κανέναν ιδιαίτερα βαθύ λόγο. Απλώς, γιατί είναι όλοι τεράστιοι. Ο καθένας με τον τρόπο του, αποδίδει οργανικά το δικό του κομμάτι στο τελικό αποτέλεσμα.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να διαλέξω κάποιον, αυτός θα ήταν μάλλον ο χαρακτήρας της Δήμητρας. Αφενός γιατί την υποδύεται ο άνθρωπος που την εμπνεύστηκε, η Δήμητρα Παπαδοπούλου, και το κάνει απίστευτα καλά (πράγμα σπάνιο). Αφετέρου γιατί είναι μάλλον η συγκολλητική ουσία που ενώνει όλους τους χαρακτήρες.
6. Σμήναρχος Κάκαλος - Της Ελλάδος τα Παιδιά
Πολλοί από τους ρόλους που έχει παίξει κατά καιρούς ο Γιάννης Μπέζος, ομολογουμένως ένας από τους κορυφαίους κωμικούς ηθοποιούς που έχουμε, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την αντίφαση μεταξύ ενός σοβαροφανούς κελύφους και μίας ροπής προς τη γελοιότητα στο εσωτερικό. Μία πανέξυπνη αποδόμηση της πατρικής φιγούρας.
Αυτό το έκανε (λιγότερο) ως Γιάννης στους Απαράδεκτους, το έκανε ως Δόγκανος στο Εκείνες & Εγώ, ως Διονύσης στο Ευτυχισμένοι Μαζί, ως Γεράσιμος στο Άκρως Οικογενειακόν και φυσικά ως σμήναρχος Κάκαλος στο Της Ελλάδος τα Παιδιά.
Μέσα στο αλλοπρόσαλλο περιβάλλον της πολεμικής αεροπορίας, ο Κάκαλος είναι ουσιαστικά μία μετωνυμία όλου του στρατού από την πρώτη μέχρι την τελευταία του εμφάνιση σε αυτή τη σχεδόν ψυχεδελική σειρά που την αδικούμε πολύ αν τη δούμε απλά ως μία καλογραμμένη φάρσα.
5. Λάζαρος - Είσαι το Ταίρι μου
«Εγώ τις Κυριακές ξυπνάω Δευτέρα». Aυτή η ατάκα που πετάει ο Λάζαρος στο flashback της γνωριμίας του με τον Σωτήρη είναι ουσιαστικά όλος ο πυρήνας του ρόλου που ενσάρκωσε τέλεια ο Άρης Σερβετάλης στην πρώτη του εμφάνιση στην ελληνική τηλεόραση.
Επειδή στην πλειοψηφία τους, οι χαρακτήρες των κωμικών σειρών (ή τουλάχιστον τέτοιου τύπου σειρών) είναι καρικατούρες, ο Λάζαρος είναι ο πιο εμβληματικός ρόλος του «χαμένου κορμιού».
Σχεδόν ασκητική φιγούρα με εκκεντρικό ντύσιμο και μία μοϊκάνα που έμοιαζε με κράνος Ρωμαίου χιλίαρχου. Κατά μία έννοια, ο Λάζαρος είναι μία ελληνική εκδοχή του Spike από το Notting Hill που είχε βγει λίγο καιρό νωρίτερα.
Δεν ξέρω αν ο σεναριογράφος του Είσαι το Ταίρι μου είδε και επηρεάστηκε από αυτόν (κατά πάσα πιθανότητα, ναι). Ξέρω όμως ότι το να πάρεις έναν τέτοιο χαρακτήρα και να τον φέρεις στα ελληνικά μέτρα χωρίς να μοιάζεις, εσύ που τον δημιούργησες, με αντιδραστικός μπάρμπας είναι πάρα πολύ δύσκολο. Κι αν μπορούσε ένας άνθρωπος να το κάνει, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Λευτέρης Παπαπέτρου.
4. Χλαπάτσας - Της Ελλάδος τα Παιδιά
Δεύτερος χαρακτήρας από το Της Ελλάδας τα Παιδιά, ο Τρύφων Σπιουνέας (που είναι με διαφορά το καλύτερο όνομα που έχει δοθεί σε χαρακτήρα της ελληνικής τηλεόρασης), κατά κόσμον Χλαπάτσας, είναι όσο πιο καρικατούρα γίνεται. Νιώθεις δηλαδή ότι ο χαρακτήρας δεν έχει τρίτη διάσταση.
Δεν ξέρουμε τι σκέφτεται, τι νιώθει, ποιο είναι το παρελθόν του πριν τον στρατό. Είναι αδύνατον να κάνουμε μία προβολή του μέλλοντός του στο σήμερα. Τον χτυπάς με στιλό και τρυπάει ολόκληρος και αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία του.
Ο εξαιρετικός Δημήτρης Φραγκιόγλου, ήταν όσο γλοιώδης χρειαζόταν και πήρε έναν καθημερινό χαρακτήρα που έχει ο καθένας στην καθημερινότητά του, τον έφερε στα άκρα του και μετά τον άφησε ως υποθήκη στο φίλτρο με το οποίο βλέπουμε την καθημερινότητά μας. Ο Χλαπάτσας είναι κάτι παραπάνω από ένας ρόλος. Αντιθέτως, έφτιαξε έναν ανθρωπότυπο.
3. Κορίνα - Εγκλήματα
Τα Εγκλήματα έσκασαν στο 1998 σαν κομήτης στη Γη και ακόμα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά, προσπαθούμε να τα χωνέψουμε. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις τις αναφορές τους (ίσως μόνο στον Κουστουρίτσα είναι ξεκάθαρες, στο τέλος) ούτε βέβαια να βρεις κάποιον συνεχιστή τους. One of a kind.
Όταν, λοιπόν, σκέφτεσαι τους χαρακτήρες της συγκεκριμένης σειράς το μυαλό σου να πηγαίνει στη Σωσώ, στον Αλέκο, στον πρώτο bi χαρακτήρα της ελληνικής τηλεόρασης Μιχαλάκη, στο μόνο «χαμένο κορμί» που μπορεί να τα βάλει με τον Λάζαρο, τον Τζόνι και φυσικά τον πολύ αδικημένο ρόλο του Αχιλλέα.
Τελικά, διάλεξα την Κορίνα γιατί έφερε με τρόμερο τρόπο το περιθώριο στην ελληνική τηλεόραση, την εποχή που στα ίδια κανάλια τα δελτία επιδίδονταν σε έναν ασύλληπτα κακοποιητικό λόγο.
2. Σάσα - Dolce Vita
Εδώ έχουμε μία ακόμα περίπτωση σειράς σαν και τα Εγκλήματα. Είναι πρακτικά αδύνατο να ξεχωρίσεις έναν χαρακτήρα, πολύ απλά γιατί όλοι είναι τρομακτικά καλοί και πάρα πολύ αστείοι. Από την εκπληκτική Χριστίνα Μαρκάτου, στον Αντώνη, τη γιαγιά Όλγα και φυσικά την Ασπασία.
Εδώ κάναμε τη μάλλον πιο mainstream επιλογή, μιας και η Σάσα είναι ο χαρακτήρας ο οποίος πετάει τις καλύτερες ατάκες, πάντα μέσα από ένα φανταστικό delivery που κάνει η Κατιάνα Μπαλανίκα και ξεκινάει από την κόκκινη περούκα φτάνοντας μέχρι το χαμόγελο, ακόμα και τον τρόπο που στέκεται και περπατάει.
Ένα από τα καλύτερα cast (αν όχι το καλύτερο) που έχουμε δει στην ελληνική τηλεόραση.
1. Ντένη Μαρκορά - Δύο Ξένοι
Αν τα Εγκλήματα έσκασαν από το πουθενά και οδήγησαν στο τίποτα, οι Δύο Ξένοι προέκυψαν ως η πιο αρμονική συνύπαρξη του χιούμορ της «χρυσής» εποχής του ελληνικού κινηματογράφου και της επιθεώρησης με δομές και μοτίβα των καλύτερων sitcoms της Αμερικής.
Στις διάφορες εκδοχές της ελληνικής κωμικής μυθοπλασίας, το βάρος έπεφτε συνήθως στους πιο λαϊκούς χαρακτήρες. Δεν χρειάζεται να το δούμε συνωμοσιολογικά. Οι ελληνικές κωμικές σειρές απευθύνονται σε λαϊκά στρώματα τα οποία συνήθως είναι αποκομμένα από τους κύκλους, τις κανονικότητες και συνεπώς τους χαρακτήρες της «υψηλής κοινωνίας».
Ο larger than life χαρακτήρας της Ντένης Μαρκορά, που φαίνεται ότι ήταν εμπνευσμένος από έναν πραγματικό άνθρωπο που κινούνταν στις ελίτ της περιόδου, έσπασε αυτόν τον κανόνα.
Η Ντίνα Κώνστα, με την αρχοντική της φιγούρα και με τη χαρακτηριστική της φωνή, ενσάρκωσε τον ρόλο μίας πλούσιας χήρας η οποία έχοντας λυμένα τα πάντα, έψαχνε νόημα στη ζωή της με το να εμπλέκεται στις ζωές των άλλων.
Πηγή: reader.gr
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|