Φέτος στις 17 Νοεμβρίου συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα Dnews αναζήτησαν και συνομίλησαν με τα πρόσωπα της ιστορικής εκείνης περιόδου.
Στις 14 Νοεμβρίου οι πρώτοι φοιτητές μπαίνουν κατά δεκαδες στο ίδρυμα και το βράδυ ανοίγουν την ερασιτεχνική συχνότητα του ραδιοφώνου. Τα Dnews σε συνέχεια του χθεσινού αφιερώματος δημοσιεύουν σήμερα την μαρτυρία του συγγραφέα Ηρακλή Λογοθέτη ενός εκ των αφανών πρωταγωνιστών της περιόδου εκείνης που σημάδεψε την μεταπολεμική Ελλάδα.
Στις 10 το πρωί της Πέμπτης 15 Νοεμβρίου, ο νεαρός εργάτης εργοστασίου υαλουργίας Ηρακλής Λογοθέτης, εισέρχεται στο Πολυτεχνείο.
«Είχαν συσσωρευτεί πολλά γι΄ αυτό και ξάφνιασε η αμεσότητα και σφοδρότητα των αντιδράσεων» αναφέρει σήμερα ο συγγραφέας – κριτικός. Μέρες τώρα, όσοι συμμετείχαν στις διεργασίες, αντιλαμβάνονταν πως ο συνεχώς αυξανόμενος όγκος διαμαρτυρόμενων, ο πολλαπλασιαζόμενος, μπορούσε να αντιμετωπιστεί μόνο με μαζική καταστολή.
«Μέσα βρήκαμε τον Γιάννη τον Φελέκη, τον Γιάννη τον Νίκα και με τον Κωστή τον Λαμπρόπουλο καταλάβαμε το γραφείο του καθηγητή Σκουλικίδη… Όλοι φοβόμασταν κι ο φόβος καταλήγει ή σε πανικό φυγής ή σε ηρωισμό δεύτερης τάξης. Δεύτερης διότι δίναμε θάρρος ο ένας στον άλλον ενώ ο πρώτης τάξης ηρωισμός είναι αμιγώς προσωπικός».
Συνεχίζει: «Κανένας δεν μας κατηύθυνε ούτε κανείς μας θα δεχόταν να κατευθυνθεί. Με το που βρεθήκαμε τόσοι άνθρωποι μαζί από διαφορετικούς χώρους, οι «γραμμές» κατέρρευσαν». Το βράδυ, η κεντρική είσοδος όπως και οι πόρτες παραπλεύρως, στην Τοσίτσα και τη Στουρνάρη έμειναν ανοιχτές και πολίτες έφερναν φαγητά, νερά, φάρμακα, κουβέρτες, ρούχα, σαπούνια.
Το σκηνικό συνέθεταν οι συζητήσεις, το πάθος, η αναζήτηση νεότερων ειδήσεων, οι πολλές επιφυλάξεις για την απουσία της Αστυνομίας και πρώτα σημάδια ανησυχίας από τα επεισόδια στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, στη διασταύρωση της 3ης Σεπτεμβρίου με τη Μάρνη. Έτσι δύσκολα ξημέρωσε και πέρασε η Παρασκευή, ώσπου κοντά στα μεσάνυχτα κροτάλισαν τα όπλα από την ταράτσα του «Ακροπόλ». «Από εκεί έριχναν.
Ο πρώτος που έπεσε δίπλα μου ήταν ο Γιώργος ο Οικονόμου (σς μετέπειτα πανεπιστημιακός). Του έριξαν πισώπλατα και τον πήγαμε αμέσως στο ιατρείο μας κι από ‘κει τον μετέφερε ασθενοφόρο στο «Ρυθμιστικό» (το Γενικό Κρατικό νοσοκομείο). Όταν αποφασίσαμε να βγούμε κοντά στις 4 το πρωί, όσοι έτρεξαν προς την Ομόνοια πυροβολήθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν. Κάποιοι κινηθήκαμε προς το Πεδίον του Άρεως. Εκεί μας περίμενε κόσμος για βοήθεια. Εμένα με πήρε, επί αρκετές ημέρες, ένα νεαρό ζευγάρι στο διαμέρισμα του στην Κυψέλη».
Λύτρωση η φυλακή
«Κρυβόμασταν σε διάφορα μέρη επί 2,5 μήνες αλλά μας έψαχναν επίμονα. Τελικά μας συνέλαβαν τον Φεβρουάριο του ’74 και περάσαμε ανάκριση στο «τμήμα Ευγενίας». Όντως, τα κρατητήρια της Ασφάλειας Πειραιά ήταν στην παραλιακή συνοικία της Δραπετσώνας» λέει με πικρό χιούμορ. Κυρίως τους χτυπούσαν οι στρατιωτικοί, στρατονόμοι και υπαξιωματικοί.
Η φυλακή ήταν λυτρωτική: «… Χάρηκα τόσο πολύ που με έστειλαν στον Κορυδαλλό γιατί σταμάτησαν να με χτυπάνε και να με βασανίζουν». Έως την αποφυλάκιση του, δύο μέρες μετά την αποκατάσταση του πολιτεύματος, προσπαθούσε να συνέλθει από το πολυήμερο μαρτύριο του ξυλοδαρμού. Ο Η. Λογοθέτης κατοικεί επί σειρά ετών στην οδό Τοσίτσα, πλησίον της παλαιάς Ασφάλειας. «Μετά τη Μεταπολίτευση γίναμε αποδέκτες κομματικών προσκλήσεων. Μόνο 50-60 από τους 1.500 δεχτήκανε. Τα αποφύγαμε γιατί αηδιάσαμε νωρίς – νωρίς».
Πηγή: dnews.gr
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|