Καταρχάς, δεν έχει χρειαστεί ΠΟΤΕ να κάνω face to face-σταράτο-στεγνό πέσιμο. Πρώτα πληκτρολογώ τον κωδικό στο facebook κι έπειτα παίζω την μπαλίτσα μου. Γι' αυτό και με αξιοπρέπεια (που θα σου αιτιολογήσω στην πορεία), δηλώνω ότι είμαι παρθeνος στο ντόμπρο καμάκι. Δεν βγαίνω ποτέ σε μπαρ-πάρτυ-καφέ με στόχο να γλυκοκοιτάξω ένα κοριτσόπουλο και να το κατακτήσω. Κρύβομαι πάντα πίσω από την οθόνη μου. Εκεί που ο ντροπαλός (μόνο με τις γυναίκες) Νίκος, ελέγχει τη φάση και είναι ο πραγματικός leader.
(Νταξ, στο περίπου...)
Ζούκερμπεργκ, σωτήρα μου
Στο γυμνάσιο, λοιπόν, εκεί που αρχίζουν τα πρώτα eρωτικά χτυποκάρδια, έρχεται η πρώτη μου επαφή με τα social media. Kαταλαβαίνεις, ανήκω και στη γενιά που μεγάλωσε μέσα από το Facebook και οι εφηβικοί έρωτες είχαν αρχή, μέση και τέλος μέσα σε αυτό.
"Αρχή: Το αίτημα φιλίας και το πρώτο μήνυμα / Μέση: Τα χαζολογήματα και τα κοινά check-in / Τέλος: Τα κατεβατά στάτους πόνου και τα ποσταρίσματα Πυξ-Λαξ με μία τελίτσα σαν σχόλιο."
Eπομένως, δεν έχω διδαχθεί άλλον τρόπο και τακτικές πεσίματος. Έχω ακούσει από τον πατέρα μου ιστορίες, αλλά στην πράξη δεν τις έχω επιχειρήσει ποτέ. Σίγουρα φταίει η τεχνολογία γι' αυτό, που με βοηθάει, ώστε να μην χρειάζεται να μπαίνω σε δύσβατα μονοπάτια φλερτing.
Καλά μέχρι εδώ. Ωστόσο, η μαγεία του διαδικτυακού φλερτ κρύβεται πίσω από το δικαιώμα που μου δίνεται, στο να πάρω πίσω μία τυχών ατάκα-μαλακία που πιθανόν να έλεγα σε μία πρώτη -τυχαία- γνωριμία. Πληκτρολογώ την ατάκα, κι αν δεν μου κάνει δεν την στέλνω. Την λέω face to face κι αν δεν πετύχει... ΤΕΛΕΙΩΣΑ!
Ναι, είμαι κότα!
Ένα από τα ελαττώματα που έχω είναι και το κοκκίνισμά ντροπής στο πρόσωπό μου, που συχνά καταλήγει σε "γλώσσεψα την μπέρδα" μου. Ωστόσο, όταν γράφω, δεν φαίνεται ούτε το κοκκίνισμα, αλλά ούτε το σαρδάμ. Οπότε βγάζω τα συναισθήματά μου με ένα σβέλτο ρετουσάρισμα, χωρίς να έχω το κλασικό άγχος της ξεφτίλας.
Δεν γουστάρει, δεν απαντάει. Δεν την βλέπω, δεν με βλέπει. Αλλά τι γίνεται αν και γουστάρει και θέλει να με δει;
Εκεί έρχεται για να με βοηθήσει το έδαφος που έχω κερδίσει μέσω των social media. Επομένως το μίσο πρόβλημα "γλώσσεψα την μπέρδα μου" έχει λυθεί, καθώς το πρώτο βήμα που είναι η γνωριμία την έχω κάνει με το τίμιο πληκτρολόγιό μου. Τώρα για το κοκκίνισμα, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι δεν μου έχει φύγει και ούτε θα μου φύγει ποτέ, αλλά σίγουρα μπορώ να μιλήσω πιο κουλ!
Πότε θα ξeπαρθενιαστώ;
Το story που γράφω σε α' ενικό, φυσικά και δεν περιγράφει μόνο εμένα, αλλά το κάθε ντροπαλό νεανία, που για καλή του τύχη όμως γεννιέται και μεγαλώνει μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όχι τον 40αρη, αλλά ούτε τον 30αρη. Αλλά αυτόν τον 20αρη που βλέπει τις δραχμές και τις κασέτες και γκουγκλάρει για να μάθει πόσες θερμίδες έχουν.
Εντάξει, δεν λέω, με τη διαδικτυακή προσέγγιση μάλλον είμαι παρθένος είπαμε, δεν ξέρω χάνεται η λεγόμενη μαγεία του φλερτ. Αλλά μια ΚΟΤΑΡΑ σαν εμένα δεν θα βρει ποτέ το θάρρος να φλερτάρει face to face.
Πριν 20 χρόνια θα μου κανόνιζαν προξενιό, αλλά τώρα μου δίνουν την ευκαιρία να ψαχτώ ελεύθερα. Έστω και πίσω από ένα κάλυμμα.
Παρθένος στο καμάκι... φορ έβερ! heart
Υ.Γ: Στην τουϊτεροκοπέλα μου...
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|
loading...