Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές. Έχω τόσα πολλά να γράψω και να πώ για όσα είδα σήμερα. Δεν ήμουν εκεί. Δεν ήθελα να είμαι εκεί σήμερα. Ένιωσα ότι είναι καλύτερο να το κάνω αύριο μεθαύριο μακριά από κάμερες. Μακριά από δηλώσεις. Μακριά από δάκρυα. Άλλες φορές και κροκοδείλια και υποκριτικά. Σήμερα είναι μια πολύ ιδιαίτερη μέρα για όσους γούσταραν τον «μικρό» επειδή ήταν μεγάλος. Και κάποιοι ακόμη και σήμερα έσπευσαν στην κηδεία για να κολλήσουν άλλη μια φορά ένσημα στην ματαιοδοξία τους.
Θα μείνω όμως στη μάνα. Σε αυτή τη γυναίκα που περπατούσε, μιλούσε και έδειχνε να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει. Σα να μην ήθελε να το παραδεχτεί. Να το χωνέψει. Να το αποδειχτεί. Ποια μάνα άλλωστε μπορεί; «Το φάγανε το παιδί μου» έλεγε και ξαναέλεγε η Αθηνά φωνάζοντας μέσα στην εκκλησία. Η τραγική μάνα του Παντελή που διέκοπτε πολλές φορές την βουβή σιωπή του λαϊκού προσκυνήματος ψελλίζοντας: «Τι καταλάβατε τώρα;».
Είναι ανατριχιαστικό. Όπως ανατριχιαστική είναι και η σκέψη πώς κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Το επόμενο λεπτό.
Κουράγιο και δύναμη σε αυτή την μάνα. Δύναμη και περηφάνια για ένα παιδί που σήμερα ένωσε όλη την Ελλάδα. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλον Έλληνα τα τελευταία χρόνια.
Καλό ταξίδι Παντελάκο…
nassosblog
loading...
Αν σου άρεσε το άρθρο μοιράσου το με τους φίλους σου!