Είναι ένα κορίτσι που παράτησε την δουλειά μας για να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Ένα κορίτσι που ξεχώρισα απο τα δεκάδες μημνύματα και ηλεκτρονικά γράμματα που έχω δεχτεί απο την ημέρα που γράψαμε ότι έφυγε απο κοντά μας ο Παντελής. Και το γράμμα αυτού του κοριτσιού, της Έυας μοιράζομαι σήμερα μαζί σας.
«Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο που γράφω σε σένα. Ίσως γιατί σε διαβάζω και αν θες -μικρόβιο της δουλειάς- μπορώ να καταλάβω ποιοι γράφουν για να γράψουν και ποιοι γράφουν γιατί το έχουν ανάγκη. Εσύ γράφεις –από ότι νιώθω- σήμερα γιατί το έχεις ανάγκη. Γιατί αυτό το παιδί κάτι σου έκανε.
Υπηρέτησα τον χώρο σου και δεν μου άρεσε. Αλλά εσύ μου αρέσεις. Γι αυτό θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις μου μαζί σου… που πιθανότατα δεν θα διαβαστούν και αν διαβαστούν δεν θα έχει νόημα. Τέλος πάντων.
Το δευτερόλεπτο που έμαθα για τον Παντελή άνοιξε η γη. Ούτε φανατική θαυμάστρια του είμαι όμως ούτε τον ακολουθούσα πιστά. Άκουγα τα τραγούδια του και τον γούσταρα γιατί μου έδινε ελπίδα. Είναι… ήταν… 5 χρόνια μεγαλύτερος μου. Κατάφερε να κάνει πράξη το όνειρο του. Δεν πρόλαβε, όμως, να το ζήσει. Αυτό τον έκανε ξεχωριστό. Ότι κατάφερε από το μηδέν και χωρίς να στήσει κώλο σε κανέναν μαλάκα να σταθεί στα πόδια του και να λάμψει το άστρο του. Να φωτίσει τόσο δυνατά που να κάνει τον κόσμο, που μετρούσε τα 10λεπτα του ευρώ, να μαζεύει για να πάει να ξεσκάσει μαζί του, κατάφερε να κάνει δάκρυα που ήταν φυλακισμένα στα μάτια για καιρό να κυλήσουν γιατί κάποιος άλλος τραγούδησε αυτά που τον πλήγωναν. Έλαμψε τόσο πολύ που φώτισε με ελπίδα έναν λαό που του ρουφάνε την ενέργεια καθημερινά και του μικραίνουν τα όνειρα συνεχώς. Αυτός ήταν ο Παντελής. Ο ΚΥΡΙΟΣ Παντελής Παντελίδης. Η ελπίδα της γενιάς μου. Η ελπίδα.
Από την ώρα που έμαθα για τον Παντελή δεν σταμάτησα να κλαίω. Ήταν ένα παιδί που μία λάθος στιγμή έβαλε τέλος στο μέλλον του. Μαζί του όμως ξύπησε και τις δικές μου πληγές. Δικούς μου χαμένους ανθρώπους. ΔΙΚΟΥΣ ΜΟΥ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΟ. Και αμέσως μετά ήρθε η σφαλιάρα γι αυτή την δόλια την μάνα. Αυτή τη μάνα που έμεινε πίσω με τόσα «θα». Αυτή η δολια η μάνα… πόσο κρίμα.
Σκουπίζοντας τα δάκρυα μου όμως ένα πράγμα μένει στο μυαλό μου. Πρέπει να μην ξεχάσουμε. Να συνεχίσουμε να θυμόμαστε τον Παντελή όχι σαν τον Παντελίδη αλλά σαν την ελπίδα. Να μην περάσουν οι μέρες και ξεθωριάσει όπως όλοι όσοι πέρασαν και έμειναν μία μακρινή ανάμνηση. Να πάρουμε όλοι ένα μάθημα το οποίο θα μπει μέσα στην ψυχή μας και να μην τα παρατάμε, να μην συμβιβαζόμαστε, να μην φοβόμαστε. Να θυμόμαστε να κυνηγάμε τα όνειρα μας για να λάμψει το άστρο μας.
…και φυσικά εσύ και εγώ και όσοι έχουν ένα βήμα να χρησιμοποιήσουμε τον Παντελή σαν παράδειγμα για να μην βαφτεί με περισσότερο αίμα η κακοφτιαγμένη, η σάπια, η σκοτώστρα άσφαλτος. Να περάσουμε ένα μήνυμα παιδείας. «5 άνθρωποι κάθε μέρα χάνουν τη ζωή τους στην άσφαλτο. Άλλοι 5 μένουν παράλυτοι. Ακόμα 5 μένουν φυτά. 60 τραυματίζονται σοβαρά. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» αυτό είπε ο Ιαβέρης. Κανείς δεν τον άκουσε όμως… γιατί όπως είπες και εσύ σήμερα, υπερίσχυσαν τα κροκοδείλια δάκρυα, οι εμφανίσεις για το θεαθήναι, οι live συνδέσεις και τα δραματικά μουσικά χαλιά με την ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Δυστυχώς να γυρίσει πίσω ο Παντελής δεν γίνεται. Ούτε να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας. Ας μάθουμε τουλάχιστον να μην ξεχνάμε και να φροντίζουμε εμάς και τους άλλους, ώστε να μην πονέσει άλλη μάνα όπως η Κυρία Αθηνά.
Πραγματικά δεν ξέρω γιατί απευθύνομαι σε σένα. Το έκανα μόνο και μόνο γιατί ένιωσα την ανάγκη να το κάνω.
Μα για φαντάσου… να μάθουμε να μην ξεχνάμε.
nassosblog
loading...
Αν σου άρεσε το άρθρο μοιράσου το με τους φίλους σου!