Αισθάνομαι ότι ένα κομμάτι μου έφυγε μαζί με την είδηση ότι σκοτώθηκε ο Παντέλος. Αισθάνομαι περίεργα. Νιώθω θυμό. Αγανάκτηση. Στεναχώρια. Ένα «γιατί γαμώ την πουτάνα μου»
Είναι τρομερό. Να μιλάς μαζί του πρίν από μερικές ώρες και να ξυπνάς και να μαθαίνεις ότι σκοτώθηκε. Είχα καιρό να ,μιλήσω μαζί του. Και έτυχε να το κάνω χθες, από το τηλέφωνο του κοινού μας φίλου Χάρη Αναστασόπουλου. Ο Χάρης είναι γνωστός επιχειρηματίας που ασχολείται με την πώληση αυτοκινήτων και ένας άνθρωπος που εκτιμούμε πάρα πολύ.
Μου είπε να έρθω στην πρεμιέρα του την Παρασκευή, πώς ήταν πολύ πιεσμένος από την όλη φάση που παρερμηνεύτηκε στην Κύπρο και πώς ήθελε πολύ ν΄αράξουμε στο καμαρίνι να τα πούμε. Του απάντησα ότι στην πρεμιέρα θα είχε άγχος και πως δεν θα ήταν καλό και κανονίσαμε να τα πούμε την άλλη βδομάδα.
Προφανώς και μας άκουσε ο Θεός και γέλασε. Τι να πώ. Αν κανείς ανατρέξει στην αναζήτηση του nassos blog και «χτυπήσει» το όνομα του Παντέλη θα διαπιστώσει πολλά. Θα διαπιστώσει την εποχή που πρώτος έγραφα γι΄αυτόν. Κι αυτά φαίνονται. Και αποδεικνύονται. Αισθανόμουν ο ηθικός αυτουργός της συνεργασίας του με τον Μπερτάκη, καθώς ο Κώστας τότε ήταν εκείνος που πρώτος απ όλους αλιέυσε από το blog μου την ιστορία του Παντελή ζήτησε το τηλέφωνό του και μετά από χρόνια είδαμε όλοι το αποτέλεσμα της συνεργασίας.
| Σας άρεσε; Πατήστε... |
|---|
loading...